آدمهای بی ستاره دنیا Literature and art

"چقدر توی این آخری خوانا نوشته‌ای که برمی‌گردی و من تمام فصل‌های دنیا را به آمدن تو منتظرم سهراب. پدر که نفسهایش بوی‌ توتون گرفته است کنارم می‌نشیند،دستی بر گیس‌ سپیدم می‌کشد و آن وقت بریده بریده لای‌ سرفه‌هایش می‌گوید«آن وقت که آیینه شکست، سهراب هم مرد»من اما باورم نیست و نمی‌دانم‌ سیاهی گیسهایم را چه کسی دزدید. دفتر بزرگی که‌ می‌گویند بدون ثبت آن هیچ عشقی توی این دنیا رسمیت نخواهد داشت و چقدر از این دفتر بدم‌ می‌آید چرا که می‌پندارم دشمن تمام سوگندهای‌ ناب عاشقانه است و چقدر امضا دادیم توی آن دفتر تا ملائکه باورشان باشد که ما مال همیم و دیگر دستبند هیچ پاسبانی بند دست ما نباشد. یادم هست‌ که وقتی عاقد رفت پایش به گلدان شمعدانی کنار پله‌ها گیر کرد،آن هنگام که تو داشتی آیینه قاب‌ منبت را پاک می‌کردی من صدای شکستن یک‌ گلدان را شنیدم که به فریاد آدمی می‌ماند که در آتش‌ می‌سوخت و وقتی آنجا توی آیینه را نگاه کردم تنها انعکاس تصویر خودم را دیدم."