Abstract:
در حقوق دادرسی، بر پایۀ نگرش ماهیت قراردادی دادرسی، نظریۀ همکاری مؤثر طرفین دعوا و دادرس مطرح شده است؛ به این معنی که دادرسی در عین اینکه فرایندی متعلق به قاضی محسوب میشود، متعلق به طرفین نیز هست. این اشتراک موضوع، وجود نوعی همکاری همیشگی در تعیین موضوع دعوا و همچنین در جریان رسیدگی را ایجاب میکند. اگر چه این همکاری در آیین دادرسی مدنی دیده میشود، اما ضرورت آن در دادرسی تجاری دو چندان است؛ زیرا موجب سرعت در دادرسی و حلوفصل سریع اختلاف میشود. این همکاری میتواند جنبههای مختلفی داشته باشد که در این نوشته، با نگاهی تطبیقی و مطالعۀ کتابخانهای به بررسی آنها میپردازیم.
In legal proceedings, based on the perspective of the contractual nature of the proceedings, the theory of effective cooperation between the litigants and the judge has been proposed; this means that the proceedings, while being considered a process belonging to the judge, also belong to the parties. This sharing of the subject requires a kind of constant cooperation in determining the subject of the lawsuit as well as during the proceedings. Although this cooperation is seen in the civil procedure, but its necessity is twofold in the commercial procedure; because it causes speed in proceedings and quick resolution of disputes. This cooperation can have different aspects that we will examine in this article with a comparative view and library study.
Machine summary:
واژگان کلیدی: تعاون اصحاب دعوا، مدیریت پرونده ، آزادی ادله ، سرعت در دادرسی ١ دکتری حقوق خصوصی، قاضی دادگستری مقدمه درآمد: بنا به نظریۀ همکاری مؤثر طرفین در دادرسی تجاری، طرفین دعوا و دادرس برای یافتن جهات حکمی و موضوعی دعوا با هم تلاش می کند؛ چرا که هدف دادرسی تجاری، حل و فصل اختلافات طرفین به نحویست که مادة نزاع از بین برود و طرفین اختلاف بتوانند بر اساس اصل حسن نیت در دادرسی، روابط تجاری خود را ادامه دهند.
در این جلسه ، دادگاه با وکلای طرفین دربارة مندرجات پرونده بحث میکند و زمان برگزاری جلسۀ مقدماتی دادرسی را تعیین میکند و ملاحظات مربوط به چالش های احتمالی و همین طور طرق دست یابی به صلح و سازش از طریق ای.
Cadiet et al ) ٣,١ لایحۀ پیشنهادی آئین دادرسی تجاری ایران نویسندگان لایحه در مادة ٤٣ بیان داشته اند: «هر گاه با توجه به کیفیت دعوی و اختلاف ، امکان سازش بین اصحاب دعوی وجود داشته باشد، دادگاه میتواند بنا به توافق طرفین برای یک بار و حداکثر به مدت یک ماه پرونده را جهت سازش به شوراهای حل اختلاف ، واحدهای صنفی مربوط یا دیگر نهادها، مراجع و یا اشخاصی که طرفین توافق نموده اند، ارجاع کند.
Solus et al) در مقررات راهنمای دادگاه تجاری انگلیس در این خصوص آمده است که علاوه بر اسنادی که در بالا شرح داده شد، هر یک از طرفین دعوا برای جلسۀ مدیریت دعوا باید برگۀ اطلاعات پر کنند.