Abstract:
شیعۀ امامیه معتقد به وجوب وجود امام در همۀ زمان‌هاست و نص آشکار را در کنار عصمت برای همۀ امامان واجب می‌داند و بر اساس این دیدگاه نص یکی از دلایل اثبات امامت است و امامت بدون معجزه اثبات نمی‌شود، مگر با وجود نص و توقیف رسول (ص) بر شخص آن امام. در کتاب‌های قفاری و بر اساس مستندات وی - که آنها را برگرفته از منابع معتبر شیعی می‌داند-، این دیدگاه شیعه به شکل‌های مختلف انکار شده است و ازجمله دلایل وی تعدادی از گفته‌ها و نوشته‌های علی(ع) در نهج‌البلاغه است. نوشته حاضر بر پایه سیاق کلام در نهج‌البلاغه و به روش تحلیلی-توصیفی و با بررسی تاریخی-سندی مستندات قفاری، درصدد برآمد تا میزان اعتبار نوشته‌های وی را در موضوع نص مورد بررسی قرار داده و آنها را تحلیل کند. با توجه به بررسی‌های به‌عمل‌آمده، قفاری همچون دیگر پیشینیان خود و با توجه به نوشته‌های آنها، تقطیع و گزینش قسمتی از کلام حضرت را در جهت اهداف خود اصل قرار داده و بدون توجه به سیاق و صدور کلام دیدگاه خود را بیان داشته است. همچنان‌که نتیجه تحلیل دیدگاه مخاطبان حضرت، برخلاف گفته‌های وی است.
Shia Imamia believes in the necessity of the existence of an imam in all
times and considers a clear declaration to be obligatory for all imams, along
with infallibility and according to this view, declaration is one of the
reasons for proving the imamate, and the imamate is not proven without a
miracle, unless there is a declaration and appointment by the Messenger
(PBUH) of the person to be Imam. In Ghefari's books and based on his
documents -which he considers to have been taken from authentic Shia
sources-, this Shia point of view has been denied in various ways, and
among his reasons are a number of the statements and writings of Ali (a.s.)
in Nahj ul-Balagha
(
, 
, 
)
