Abstract:
زمینه و هدف: با توجه به اهمیت ناحیه مرکزی بدن در حفظ تعادل و تاثیر آن بر عملکرد ورزشکاران، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر 8 هفته تمرینات ثبات مرکزی در خشکی بر استقامت عضلات تنه، سرعت شنا کردن و عملکرد اندام فوقانی شناگران دختر انجام شد.
مواد و روشها: در این مطالعه 24 دختر شناگر 18-15 سال بطور داوطلبانه شرکت کردند و به صورتی تصادفی در دو گروه کنترل و تمرین قرار گرفتند. در ابتدا استقامت ناحیه مرکزی بدن آنان به وسیله آزمون مکگیل ارزیابی شد و عملکرد اندام فوقانی با آزمونهای عملکردی تعادل وای برای اندام فوقانی، زنجیره حرکتی بسته و عملکرد ورزشی به وسیله سرعت و تعداد دست شنای 50، 100 و 200 متر مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس گروه تمرینی در برنامه 8 هفتهای ثبات مرکزی شرکت کردند و گروه کنترل فقط به فعالیتهای ورزشی معمول رشته شنا پرداختند. پس از پایان دوره، آزمونهای فوق مجدداً انجام شدند و بعد از جمعآوری اطلاعات، بررسی نرمال بودن توزیع دادهها با آزمون شاپیرو-ویلک و همگنی واریانس گروهها با آزمون لون و براساس نتایج حاصل، از آزمونهای آماری یومنویتنی و تحلیل کوواریانس برای بررسی تاثیر تمرینات و مقایسه گروه ها با سطح معنی داری 05/0 استفاده شد.
نتایج: پس از پایان دوره تمرینی، آزمونهای استقامت عضلات تنه (51 درصد پیشرفت)، تعداد دست شنا در تمام مسافتها (86/8، 88/5 و 80/2 درصد)، سرعت شناگر در مسافت 50 و 100 متر (8/98 و 6/78 درصد)، آزمون تعادل وای (10/03%، 5/74% و 5/80%) و زنجیره حرکتی بسته (07/ 21 درصد)، پیشرفت و اختلاف معنی داری نشان دادند (05/0P˂) و تنها در سرعت شنای 200 متر تغییر معنی داری مشاهده نشد.
نتیجهگیری: : نتایج مطالعه حاضر نشاندهنده اثر مثبت برنامه تمرینات ثبات مرکزی بر بهبود عملکرد ورزشی دختران شناگر بود و به نظر میرسد استفاده از آن میتواند برای بهبود سرعت شناگران، بخصوص در مسافتهای کوتاه و متوسط مفید باشد.
Background & Purpose: By considering the importance of core on balance and sports’ function, the aim of this study was to investigate the effect of 8 weeks of dry-land core stability training on trunk muscles endurance, swimming speed and upper extremity performance in young female swimmers. Methodology: In this study, 24 young female swimmers (15-18 years old) participated voluntarily and were randomly divided into control and training groups. At first, core muscles endurance was assessed by McGill test, upper extremity performance was also evaluated by Y-balance tests, closed kinetic chain and athletic performance were measured by the speed and number of arm strokes at 50, 100, and 200 m swimming. After that, subjects of the training group participated in an 8-week core stability training program and the control group just engaged in routine swimming activities. At the end of the period, the pre-tests were re-evaluated in this course and after data collection, Shapiro-Wilk test for normal distribution and Leven’s test for homoscedasticity evaluation were done and based on their results, Mann-Whitney U and ANCOVA tests for comparing groups, by SPSS23 software with a significant level of 0.05 were used. Results: After the training program, trunk muscle endurance tests (51% progression), arm stroke in all distances 8.86%, 5/88% and 2.80%), swimming speed at 50 and 100 meters (8.98% and 6.78%), Y-balance test (10.03%, 5.74% and 5.80%) and closed kinetic chain test (21.07%) improved and they were significantly different (P˂0.05) and just swimming speed (0.93% progression) differences at 200 meters was not significant. Conclusion: The results of the present study showed that the positive effects of applying a core stability training program on improving athletic performance of young female swimmers and it seems that using this training program can be useful to improve the swimmers’ speed, especially in short and medium distances.
Machine summary:
در ابتدا استقامت ناحيه مرکزي بدن آنان به وسيله آزمون مک گيل ارزيابي شد و عملکرد اندام فوقاني با آزمون هاي عملکردي تعادل واي براي اندام فوقاني، زنجيره حرکتي بسته و عملکرد ورزشي به وسيله سرعت و تعداد دست شناي ٥٠، ١٠٠ و ٢٠٠ متر مورد ارزيابي قرار گرفت .
نتيجه گيري : : نتايج مطالعه حاضر نشان دهنده اثر مثبت برنامه تمرينات ثبات مرکزي بر بهبود عملکرد ورزشي دختران شناگر بود و به نظر ميرسد استفاده از آن ميتواند براي بهبود سرعت شناگران ، بخصوص در مسافت هاي کوتاه و متوسط مفيد باشد.
با توجه به اهميت تمرينات ثبات مرکزي و از آنجائي که بخش مرکزي بدن به عنوان زنجيره حرکتي بين اندام هاي فوقاني و تحتاني براي انتقال نيروي مؤثر در سراسر بدن ضروري است ( ,Sciascia &Kibler, Press, ٢٠٠٦)؛ لذا به نظر ميرسد که قدرت و استقامت بيشتر در اين ناحيه موجب بهبود عملکرد ميشود و با توجه به ادبيات تحقيق کاهش آسيب در شناگران را به دنبال خواهد داشت .
در توجيه بهبود عملکرد ورزشي ميتوان به اينکه نقش ثبات دهنده هاي مرکزي بدن ، حفظ کنترل و هماهنگي سيستم عضلاني و ايجاد عملکرد ايده آل است اشاره کرد و اينکه کاهش استقامت عضلات اين ناحيه باعث خستگي زودرس عضلات تنه در حين تمرين شديد يا مسابقات ورزشي ميشود و به دنبال آن افت هماهنگي بين اندام تحتاني و فوقاني به وجود ميآيد و ميتواند کاهش قدرت عضلات اندامها را نيز به دنبال داشته باشد (٢٠٠٩ ,Mokha &Sato ).