Abstract:
The word dialogue comes from the Greek word ‘dialogos’ and is commonly used in the meaning of conversation between two people, two groups and/or communities or organizations. Dialogue is not a debate to win or lose or to convince the other of a particular way of thinking. Dialogue is communicative conversation that involves intensely creative process with a goal to create peaceful and respectful relations among participants and in a community. When religious communities or organizations nominate a representative to participate in the intra or interfaith dialogue, they make sure that their nominees are trained in the art of dialogue. First, that he/she represents the community and second, that if he/she is not trained in the art of dialogue they understand that there may be a negative impact on the intra-faith or interfaith dialogue. For a healthy intra-faith and interfaith dialogue, the organization or community representatives must be trained in rights, responsibilities and skills of dialogue. This paper will discuss some of those rights, responsibilities and skills essential for a successful dialogue in the light of those principles and guidelines initiated in the Qur’an and Sunnah.
کلمه دیالوگ از کلمه یونانی “dialogos” گرفته شده است و معمولا در معنای گفتگو بین دو نفر، دو گروه و/ یا جامعه یا سازمان استفاده می شود. دیالوگ بحثی برای برد یا باخت یا متقاعد کردن دیگری به طرز تفکر خاصی نیست. دیالوگ مکالمه ارتباطی است که شامل فرایندی بسیار خلاقانه با هدف ایجاد روابط مسالمت امیز و محترمانه بین شرکت کنندگان و در یک جامعه است. هنگامی که جوامع یا سازمانهای مذهبی نمایندهای را برای شرکت در گفتوگوی درونمذهبی یا بین مذاهب معرفی میکنند، مطمين میشوند که نامزدهای انها در هنر گفتگو اموزش دیدهاند. اول اینکه او نماینده جامعه است و دوم اینکه اگر در فن گفت و گو اموزش ندیده باشد می فهمند که ممکن است تاثیر منفی بر گفتگوی درون دینی یا بین ادیانی داشته باشد. برای یک گفتگوی درون دینی و بین ادیانی سالم، سازمان یا نمایندگان جامعه باید در زمینه حقوق، مسيولیت ها و مهارت های گفتگو اموزش ببینند. این مقاله برخی از ان حقوق، مسيولیتها و مهارتهای ضروری برای یک گفتگوی موفق را در پرتو ان اصول و رهنمودهای مطرح شده در قران و سنت مورد بحث قرار خواهد داد. اعتقاد بر این است که گفتگوی درون دینی دشوارتر از گفتگوی بین ادیان است. مشاهده شده است که بسیاری از سازمانهای مسلمان اماده مشارکت در گفتگوی بین ادیان هستند، اما از مشارکت در گفتگوهای درون دینی یا درون مسلمانان تردید دارند. گفت و گوی درون دینی پیش نیاز یک گفتگوی موفق بین ادیان است. هنر گفتگوی درون دینی و بین ادیانی در بنیان به هم پیوسته هستند و حقوق، مسيولیت ها و مهارت هایی که برای گفتگوی بین ادیانی ضروری است، به همان اندازه در گفتگوی درون ادیانی نیز لازم است. با این حال، این مقاله به تاریخ مسلمانان اشارههای ویژهای میکند تا برخی از اصول و رهنمودهایی را که ممکن است به طور ویژه به مسلمانان در ایجاد گفتوگوی دروناسلامی سالم کمک کند را برجسته نماید. برای توسعه گفتوگوی سالم بین مسلمانان، این مقاله برخی اصطلاحات دینی مانند بدعت، شرک، منافق، شیطان یا ابلیس، کفر، دال و مودیل را که معمولا در نشستهای مسلمانان علیه یک گروه مسلمان دیگر به کار میرود، انتخاب میکند. کاربرد این اصطلاحات و تاثیر انها بر گفتگوی سالم بین مسلمانان در پرتو اصول راهنمای قران و سنت مورد تحلیل قرار خواهد گرفت.