Abstract:
از زمان همهگیری کرونا، مطالعات مختلفی به بررسی اثرات روانشناختی و جسمانی این بیماری پرداخته‌‌اند و عوامل متعددی را در بروز، افزایش و کاهش پریشانی روانشناختی حاصل از این اپیدمی دخیل دانسته‌‌اند. این پژوهش با هدف تعیین رابطه طرحوارههای مقابله با استرس، فضایل در عمل و تابآوری با پریشانی روانشناختی در دوره همهگیری کرونا انجام شد. تعداد 200 دانشجو (137 زن و 63 مرد) بین سنین 20 تا40 سال به شیوه در دسترس انتخاب شدند و به سیاهه‌‌‌‌های طرحوارههای مقابله با استرس (CSI-R)، فضایل در عمل (VIA)، تابآوری کونور و دیویدسون (CD-RISC) و پریشانی روانشناختی کسلر (K-10) به‌‌صورت آنلاین پاسخ دادند. یافته‌‌ها نشان داد که نقش میانجی تابآوری در رابطه بین طرحوارههای مقابله با استرس و پریشانی روانشناختی معنادار می‌‌باشد. همچنین ارتباط طرحوارههای مقابله با استرس با فضایل در عمل معنادار بود. ارتباط معناداری میان فضایل در عمل با پریشانی روانشناختی به‌‌دست نیامد. نتیجه پژوهش حاضر حاکی از آن است که در دوره‌‌های فشار و بحران مانند دوره همهگیری کرونا، در کاهش میزان پریشانی روانشناختی افراد، برنامه‌‌های مبتنی بر ارتقای تابآوری بر برنامه‌‌های تغییر طرحوارههای مقابله با استرس و برنامه‌‌های ارتقای فضایل مثبت ارجحیت دارند.
Since the corona epidemic, various studies have examined the psychological and physical effects of this disease and have considered several factors involved in the occurrence, increase and decrease of psychological distress resulting from this epidemic. The aim of this study was to investigate the relationship between coping schemes with stress, virtues in action and resilience with psychological distress during the corona epidemic. 200 students (137 women and 63 men) between the ages of 20-40 were randomly selected and responded online to questionnaires of the Coping Schemas with Stress (CSI-R), Virtues in Action (VIA), Connor and Davidson's Resilience (CD-RISC) and Kessler's psychological distress (K-10). Findings showed that the mediating role of resilience in the relationship between coping schemes with stress and psychological distress is significant. Relationships between coping schemas with stress with virtues in action were also significant. The relationship between virtues in action with psychological distress was not significant. The results of the study indicate that in periods of stress and crisis, such as the Corona epidemic, programs based on promoting resilience is preferred in reducing the level of psychological distress than Programs to change coping schemas with stress and programs to promote positive virtues.
(
, 
, 
)
