Abstract:
در این مقاله سعی داریم نشان دهیم که در عصر پست‌مدرن با به زیر سوال رفتن مبانی هستی‌شناختی الهیات و نفی مطلق‌انگاری و استقبال از کثرت‌گرایی و نسبی‌انگاری، تعلیم و تربیت دینی در چارچوبی ضدواقع گرایانه پست‌مدرن قرار گرفته است. این نوع تعلیم و تربیت با به نفی نگاه عمودی محور در تعلیم و تربیت سنتی و مدرنیته که در آن ارزشهای فراسویی و مطلق مورد پذیرش قرار گرفته، سعی دارد نگاه افقی و بافت محور یا محلی را جایگزین نماید و این همان روش ساختارشکنی این نوع تعلیم و تربیت است که تحت‌تأثیر اندیشه فیلسوفان پست‌مدرنی مثل دریدا مطرح کرده‌اند. این نوع تعلیم و تربیت در قرن 21 به نحو روزافزونی در حال گسترش و رشد است. اما خود این رویکرد نیز با مشکلاتی مواجه است که نمی‌تواند عمومیت کامل داشته باشد. نفی ذات و ماهیت دین، عدم اذعان به شناخت ذات دین، تاریخی و محلی دانستن تجربه دینی و غیره در این رویکرد حاکی از نارسایی آن در اشاعه کامل آن در سرتاسر جهان است. از اینرو به نظر می‌رسد که تعلیم و تربیت انتقادی در برابر تعلیم و تربیت دینی پست‌مدرن بدیلی مناسب باشد تا بتواند هم دانش‌آموز را با ماهیت و ذات دین آشنا سازد و هم کثرت‌گرایی و بافت‌گرایی را در تعلیم و تربیت خودش بپذیرد.
In this article, we are trying to show that in the postmodern era, by questioning the ontological foundations of theology and rejecting absolutism and embracing pluralism and relativism, religious education has been placed in an anti-realistic postmodern framework. This type of education and training tries to replace the horizontal and context-oriented or local view by rejecting the vertical-oriented view in traditional and modern education and training, in which transcendental and absolute values are accepted, and this is the method of deconstructing this type of education and training that has been proposed under the influence of postmodern philosophers such as Derrida. This type of education is expanding and growing in the 21st century. But this approach itself also faces problems that cannot be completely general. Negation of the essence and nature of religion, failure to recognize the essence of religion, considering religious experience to be historical and local, etc. in this approach indicates its insufficiency in its complete spread throughout the world. Therefore, it seems that critical education is a suitable alternative to post-modern religious education in order to familiarize students with the nature and essence of religion and to accept pluralism and contextualism in their own education.
(
, 
, 
)
