Abstract:
هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی تابآوری در رابطه بین پریشانی روانشناختی و انزوای اجتماعی با بهزیستی روانشناختی بهبودیافتگان کووید-19 بود. این پژوهش، از نوع توصیفی- همبستگی و بر مبنای تحلیل مسیر بود. جامعه آماری شامل تمامی بهبودیافتگان بیماری کووید-19 در زمستان1400 بود که تعداد270 نفر به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس پریشانی روانشناختی (K-10)، انزوای اجتماعی (SIQ)، بهزیستی روانشناختی (RSPWB)، تابآوری (CD-RISC) بود. دادهها با روشهای ضرایب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر تحلیل شدند. یافتهها نشان داد مسیرمستقیم پریشانی روانشناختی به تابآوری روانشناختی و بهزیستی روانشناختی اثر معنادار داشت (05/0>P). همچنین مسیرمستقیم انزوایاجتماعی به تابآوری روانشناختی معنادار بود (05/0>P). پریشانی روانشناختی با میانجیگری تابآوری روانشناختی بر بهزیستی روانشناختی اثر معنادار غیرمستقیم داشت (05/0>P). انزوایاجتماعی با میانجیگری تابآوری روانشناختی بر بهزیستی روانشناختی اثر معنادار غیرمستقیم داشت (05/0>P )، که این حاکی از برازش مطلوب بود. نتایج نشان داد که انزوای اجتماعی و پریشانی روانشناختی به واسطه کاهش تابآوری روانشناختی بر بهزیستی روانشناختی در بین بهبودیافتگان کووید-19 نقش دارد.
The purpose of this study was to investigate the mediating role of resilience in the relationship between psychological distress and social isolation with the psychological well-being of those who have recovered from Covid-19. This research was descriptive correlation based on path analysis. The statistical population included all those who recovered from the Covid-19 disease in the winter of 1400, of which 270 people were selected by available sampling. Research tools included the psychological distress scale (K-10), social isolation (Yazdi School, 2013), psychological well-being (RSPWB), and resilience (CD-RISC). Data were analyzed by Pearson correlation coefficients and path analysis. The findings showed that the direct path of psychological distress to psychological resilience and psychological well-being had a significant effect (P