Abstract:
کنش‌های اعتراضی به‌عنوان صورتی از جهت‌گیری‌های سیاسی-اجتماعی، دولت‌ها را خارج از انقضای دوره‌های انتخاباتی به‌چالش کشیده تا بدین طریق اشکال نوینی از مشارکت را به نمایش بگذارند. مطالبات مطرح شده در قالب شعارهای اعتراضات و نسبت آن‌ها با گفتمان‌های سیاسی دغدغه مقاله حاضر است. براین اساس، در راستای بررسی سیر تطور معنایی شعارهای اعتراض‌های سه دهه‌اخیر در سپهر گفتمان‌های سیاسی با اتکاء به نظریه چارچوب‌سازی (framing) اسنو و بنفورد و با استفاده از روش تحلیل محتوای مضمونی به تحلیل شعارهای اعتراض‌های کوی‌دانشگاه در تیرماه 78، اعتراض‌های پس از انتخابات ریاست‌جمهوری 88، اعتراض‌های دی‌ماه 96 و آبانماه 98 در نسبت با گفتمان‌های اصلاحات، عدالت و اعتدال پرداختیم. نتایج حاصله نشان می‌‌دهد؛ در سال 78 در مقایسه با سایر سال‌ها چارچوب تشخیصی معترضین پیرامون عدم انسجام در ساختار سیاسی، در سال 88 پیرامون عدم تحقق ارزش‌های سیاسی و در سال 96 و 98 نیز در باب بعد ساختاری نظام سیاسی تکوین یافته است. مضامین شعارها در سال 78 (آزادی‌خواهی، مردمسالاری) با عناصر گفتمان اصلاحات همخوانی داشت، اما بین شعارها و اختلال کارکردی دولت تناظر وجود نداشت. مضامین شعارها در سال 88 (عدالت سیاسی) با عناصر گفتمان عدالت ( فقرزدایی و محرومیت‌زدایی) همخوانی نداشت، اما با اختلال کارکردی دولت در ساحت سیاست هماهنگ بود. در شبه جنبش‌های دهه 90 مضامین شعارهای معترضین هم با عناصر گفتمان اعتدال و هم با اختلال کارکردی دولت همخوانی داشت.
Protest actions, as a form of socio-political orientations, have challenged the governments beyond the expiry of the electoral periods, in order to display new forms of participation. The demands raised in the form of protest slogans and their relationship with political discourses are the concern of this article. Therefore, in order to examine the semantic change of protest slogans of the last three decades in terms of political discourses, relying on Snow and Benford's framing theory and using the method of content analysis to analyze the protest slogans in July 1978, in January 1996 and November 1998 . The results showed; In 1978, compared to other years, the diagnostic framework of the protesters was developed around the lack of coherence in the political structure, in 1988 around the non-realization of political values, and in 1996 and 1998 about the structural dimension of the political system. The themes of the slogans in 1978 (freedom, democracy) were consistent with the elements of the Reform discourse, but there was no correspondence between the slogans and the government's dysfunction. The themes of the slogans in 1988 (political justice) did not match the elements of the discourse of justice (reduction of poverty and deprivation), but it was in harmony with the functional dysfunction of the government in the field of politics. In the movements of the 90s, the slogans of the protestors were consistent with both the elements of Moderation discourse and the functional dysfunction of the government
(
, 
, 
)
