Abstract:
پژوهش حاضر در صدد بررسی رابطه ابعاد دینداری و تاب آوری با میانجیگری امید و سبک های مقابله ای است. بدین منظور برای تعدادی از کاربران فارسی زبان شبکه های اجتماعی (روبیکا، سروش، ایتا، واتساپ و تلگرام) پرسشنامه هایی ارسال شد. 202 نفر به اختیار پرسشنامه را پُر کردند. پرسشنامه های پژوهش شامل پرسشنامه سنجش دینداری گلاک و استارک، پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون، پرسشنامه امید اسنایدر و پرسشنامه سبک های مقابله ای بلینگز و موس بود. یافته ها نشان داد در همبستگی دو به دو بین دینداری و تاب آوری، تاب آوری و امید، و تاب آوری و سبک های مقابله ای رابطه مستقیم و معنادار وجود دارد. همچنین در رابطه با مسیرها در مدل پیشنهادی، مسیر بین دینداری و امید، و مسیر امید و تاب آوری (مسیر بین دینداری و تاب آوری از طریق میانجی امید) تأیید شد. اما مسیرهای دیگر یعنی بین تاب آوری و دینداری، یعنی از طریق میانجی سبک مقابله و مسیر مستقیم تأیید نشد. این یعنی دینداری ای که از آن امید حاصل شود یا در آن امید وجود داشته باشد موجب تاب آوری میشود.
The aim of the current research is to examine the relationship between the dimensions of religiosity and resilience with the mediation of hope and coping styles. For this purpose, questionnaires were sent to a number of Persian-speaking users of social networks (such as Rubika, WhatsApp, and Telegram). 202 people filled out the questionnaire booklet which included: 1) Religiosity Scale; 20 Resiliency Scale; 3) Hope Scale; and 4) Coping Styles Scale. Results showed that a positive relationship between religiosity and resilience, a positive relationship between resilience and hope, as well as a positive relationship between resilience and coping styles. The mediating role of hope between religiosity and resiliency was confirmed. But the alternative path that is the mediating role of coping styles between resiliency and religiosity was not confirmed. We came to the conclusion that there is a relationship between religiosity and resilience only through hope showing that only the religiosity that results from hope or exists in hope causes resilience.
(
, 
, 
)
