Abstract:
هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی بازی درمانی خانوادهمحور، بر بهبود رابطه والدین و کودکان با اختلال کاستی توجه (ADD) بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون_پسآزمون و گروه کنترل با دوره پیگیری دو ماهه بود. مطالعه در تابستان سال ۱۴۰۱ صورت گرفت. جامعه پژوهش، تمامی کودکان با اختلال کاستیتوجه ۵ تا ۱۰ سال شهر تهران بود و نمونهگیری به شکل هدفمند انجام شد. تعداد ۲۴ زوج مادر و کودک به صورت تصادفی در دوگروه آزمایشی (N=12) و گواه (N=12) قرار گرفتند و برنامه بازی درمانی خانواده محور به مدت ۱۰ جلسه دوساعته هفتگی، برای گروه آزمایش اجرا شد. جهت بررسی رابطه والد- کودک، قبل و بعد از مداخله، از تست رابطه کودک- والد پیانتا (۱۹۹۷) (CPRS)، استفاده شد. دادهها نیز با استفاده از تحلیل کوواریانس و تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که در مقایسه با گروه گواه، بازی درمانی خانوادهمحور موجب کاهش معنادار خرده مقیاس وابستگی و تعارض و افزایش خردهمقیاس نزدیکی شده است (05/0 > P). با توجه به یافتههای پژوهش به نظر میرسد که بازی درمانی خانوادهمحور موجب بهبود رابطه والدین و کودکان با اختلال کاستی توجه، از نظر وابستگی، نزدیکی و تعارض در روابط میگردد.
The present study aims to investigate the effectiveness of a family-based play therapy program on parent-child relationships in children with Attention Deficit Disorder (ADD). The research method was quasi-experimental with a pretest, posttest, control group design, and follow-up. The statistical population of this study included all children in Tehran. Among them, 24 people were selected by purposive sampling and assigned to the experimental and control groups. The Child Parent Relationship Scale (CPRS) (Pianta,1997) was used to collect data. Family-based play therapy was performed on the experimental group for ten 2-hour weekly sessions, While the control group did not receive any intervention. Data was analyzed by multivariate analysis of covariance (MANCOVA) and Multivariate Analysis of Variance with Repeated Measures. The results showed that family-based play therapy improved the parent-child relationship's Conflict, Closeness, and Dependency (p