Abstract:
آموزش و آگاهیبخشی عمومی یکی از کارکردهای مهم رسانهها است. رسانه در تشویق به برخی رفتارها و عادتها به ویژه در حوزه سلامت نقش مهمی دارد. ازاینرو، در حوزه سلامت و با تاکید بر «پیشگیری»، از انواع رسانه و مخصوصاً تلویزیون برای پخش پیامهای سلامت بهره برده میشود. با توجه به تفاوتهای فردی و اجتماعی، تاثیرپذیری از پیامها در افراد متفاوت است و بر همین اساس باید در انتخاب محتوای پیام بسیار دقت شود. طراحی پیامهای سلامت حوزهای میانرشتهای است و از ارتباطات سلامت نشأت میگیرد. رایجترین الگوهای پیامهای سلامت الگوهای سلبی و ایجابی و پیامهای یک یا دوطرفه است. دنیاگیری بیماری ویروسی کرونا، بار دیگر اهمیت تولید پیامهای حوزه سلامت را برای ارتقا بهداشت عمومی نشان داد. این مقاله به روش تحلیلی – توصیفی پیامهای سلامت در رسانه (اعم از تلویزیون و فضای مجازی) را از منظر زبانشناسی در مورد بیماری کرونا در ایران و چند کشور غربی بررسی کرده است. تحلیل پیامهای سلامت داخلی نشان میدهد در طراحی پیام به ملاحظات زبانشناختی کمتر توجه شده است.
One of the most important functions of the media is Public education. The media plays an important role in encouraging certain behaviors and habits, especially in the field of health. Therefore, in this field and with an emphasis on "prevention", a variety of media, especially television, are used to broadcast health messages. Of course, depending on individual and social differences, the effectiveness of messages varies from person to person, and thus great care must be taken in choosing the content of the messages. Health message designing is an interdisciplinary field and is a branch of health communication. The most common patterns of health messages are negative and positive patterns and one- or two-way messages. The epidemic of coronavirus has once again highlighted the importance of health messages. In an analytical-descriptive way, the present paper examines health messages in the media (both television and cyberspace) from a linguistic perspective in Iran, France, and Canada. Analysis of health messages shows that less attention has been paid to linguistic considerations in designing messages.
Machine summary:
اين مقاله به روش تحليلي – توصيفي پيام هاي سلامت در رسانه (اعم از تلويزيون و فضاي مجازي ) را از منظر زبان شناسي در مورد بيماري کرونا در ايران و چند کشور غربي بررسي کرده است .
واژه هاي کليدي : ارتباطات سلامت ، الگوهاي ارائه پيام ، رسانه ١- مقدمه مسئله سلامت و اثربخشي اطلاعات سلامت امروزه به يکي از چالش هاي اصلي بشر و حوزه سلامت فردي و اجتماعي تبديل شده است ، تا جايي که در آمريکا از سواد پايين سلامت با عنوان «قاتل خاموش ٢» ياد مي شود (زارکادولاس ،٣ ٢٠١١).
در ايران نيز در گزارش هاي «آينده پژوهي مسائل کشور» از سال ١٣٩٥ تا ١٣٩٧ مبحث سلامت و بهداشت و محيط زيست جزو چالش هاي پراهميت کشور بوده است (آينده بان ، ١٣٩٥ تا ١٣٩٧) همچنين باتوجه به اهميت سلامت و ارتباطات سلامت ، در اسناد بالادستي به اين مهم اشاره شده است .
- خانيکي و راثي تهراني (١٣٩٠) در مقاله اي با عنوان «بررسي نگرش مخاطبان درباره تاثير پيام هاي سلامت تلويزيون » با اجراي پيمايشي با نمونه ٦٠٠ نفري در تهران به اين نتيجه رسيدند که پيام سلامت براي تغيير رفتار کافي نيست و ارتباطات ميان فردي نقش مکمل دارد.
- سالمي (١٣٩٥) در طرح پژوهشي «تلويزيون و ارتباطات سلامت (فاز اول طرح آينده پژوهي ارتباطات سلامت در صداوسيما)» با تحليل گفتمان ٤ برنامه سلامت داخلي و ٤ برنامه سلامت شبکه هاي ماهواره اي فارسي زبان به اين نتيجه رسيد که در ايران گفتمان شناختي که از قديمي ترين الگوهاي ارتباطات سلامت است ، بخش هاي اصلي برنامه هاي سلامت را تشکيل مي دهد و در بخش هاي فرعي از گفتمان مشارکتي استفاده مي شود.