Abstract:
رابطۀ فلسفه عملی با فلسفه نظری، موضوعی دیرین در تاریخ فلسفه سیاسی است. این رابطه در نظام فلسفی قدیم عمدتا رابطه ای تبعی میان فلسفه عملی در نسبت با فلسفه نظری است. اما موضوع حایز اهمیت دراین میان، میزان تبعیت فلسفه عملی از فلسفه نظری و تاثیری است که یکی بر دیگری دارد. مقاله حاضر با اتکا به این نسبت در تلاش است تا نشان دهد که این رابطه در فلسفه سیاسی فارابی، چه رابطه ای است و میزان اثرگذاری فلسفه نظری وی در بازتولید فلسفه عملی چه اندازه است و این موضوع چه تاثیری بر ساختار فلسفه سیاسی فارابی بر جای گذاشته است. به این منظور با اتکا به روشی شناختی در فلسفه قدیم یعنی آنالوژی، تلاش شده تا نشان داده شود که فارابی چگونه با مبنا قرار دادن فلسفه نظری، فلسفه سیاسی خود را بازتولید کرده است. مدعای مقاله این است که فارابی در کنشی یک سویه، فلسفه سیاسی خود را از دل فلسفه نظری استخراج کرده است و این کنش به بازتولید فلسفه نظری در فلسفه سیاسی رسیده است. فارابی با ابتنا به فلسفه نظری و انتقال گزاره ها از فلسفه نظری به فلسفه سیاسی نیازی به سنجش مجدد گزاره های منتقل شده به فلسفه سیاسی ندیده است. به این معنا فارابی با متناظر کردن یکیاز این دو بر دیگری با استفاده از روش قیاس یا آنالوژی عملا خود را بی نیاز از سنجش مجدد گزاره هایش در فلسفه سیاسی دیده است. از این رو وظیفه وی به عنوان فیلسوف سیاسی در توصیف مدینه فاضله و سامان مطلوب و مدینه های غیر فاضله و فاقد سامان مطلوب در جایی به اتمام می رسد که هنوز از فلسفه نظری، فاصله زیادی نگرفته است. در این مقاله تلاش شده است تا با اتکا به روشی که فارابی برای دستیابی به فلسفه سیاسی انتخاب کرده است، نشان دهیم که چگونه استقلال فلسفه سیاسی و فهم آن در آرای وی تابع فلسفه نظری است و این موضوع چگونه باعث شده است تا شارحان وی، دیدگاه های بسیار متفاوتی از یکدیگر داشته باشند.
The relationship between practical philosophy and theoretical philosophy is an old topic in the history of political philosophy. This relationship in the old philosophical system is mainly a secondary relationship between practical philosophy and theoretical philosophy. But the important issue is the degree of adherence of practical philosophy to theoretical philosophy, and the effect that one has on the other. Based on this assumption, the present article will argue on what this relationship is in the tenth century Abu Nasr M. Farabi's political philosophy, and the extent of his theoretical philosophy's influence on the reproduction of practical philosophy. For this purpose, by relying on a cognitive method in ancient philosophy (i. e. , analogy) an attempt has been made to show how Farabi reproduced his political philosophy by placing theoretical philosophy as a basis. The article argues that Farabi has extracted his political philosophy from the heart of theoretical philosophy in a one-sided action, and this action has reached the reproduction of theoretical philosophy in political philosophy. By focusing on theoretical philosophy and transferring propositions from theoretical philosophy to political philosophy, Farabi doesnot recognize the need to re-evaluate the propositions transferred to political philosophy. In a similar context by matching one of these two to the other using the method of analogy or analogy, Farabi practically has seen no need to reassess his propositions in political philosophy. Therefore, his task as a political philosopher in describing the utopia and desirable order and the non-ideal and non-ideal cities is completed in a place that has not yet moved far from theoretical philosophy. In this article, an attempt has been made to show how the independence of political philosophy and its understanding in his opinions is subject to theoretical philosophy, relying on the method that Farabi has chosen to achieve political philosophy, and how this issue has caused his commentators to have very different views from each other.
(
, 
, 
)
