Abstract:
دین واخلاق دو حقیقتی هستند که نه تنها در دین اسلام بلکه در سایرآدیان نیز جدایی از هم ندارند. اسلام» منطق خود را در اخلاق و مسائل اخلاقی بسط داده است و از نقش بنیادهای اخلاقی, در انگیزه و چگونگی رفتار انسانی بحث کرده است. پیوند دین و اخلاق به اندازهای عمیق و گسترده است که شاید بتوان گفت: دین و اخلاق یکی است؛ و دین عامل ایجاد خلق نیک و رفتار پسندیده اخلاقی است. بر طبق این یکی کردن اخلاق از سر چشمه دین مستفیض میگردد. دوره ابتدایی در آموزش و پرورش مهمترین دوره محسوب میشود «که تداوم بخش تکوین شناختیء زیستی و اجتماعی کودک است» دوره مثمر به ثمری برای کودک از جهت اینکه فرصت و موقعیت مناسبی برای تحصیل, تربیت و یادگیری شیوه ارتباط صحیح با دیگران بوجود میآید. میباشد و زمینه را فراهم میکند تا تواناییها و استعدادهای هر کودک بتدریج شکوفا شود. تربیت. مفهوم پرورش و ساختن را میرساند و بس. از نظر تربیت فرق نمیکند که تربیت چگونه و برای چه هدفی باشد؛ اگر بخواهیم با اصطلاح صحبت کنیم» باید بگوییم فن اخلاق و فن تربیت یکی نیست... فن تربیت وقتی گفته میشود که منظور مطلق پرورش باشد. اگر اخلاق را که صفات نفسانی و اعمال و رفتار عالی انسانی است. در جهت صحیح و مثبت لحاظ کنیم» اخلاق در این معنا یکی از ثمرات. بلکه مهمترین ثمره تربیت است. بر این اساس تربیت. فعلی است که اخلاق حاصل آن است. اگرچه تمام آن نیست؛ زیر پرورش استعدادهای فکری و ذهنی و ذوقی و غیره که همگی در دایره تربیت و از موضوعات آن هستند. ء به جهت اینکه به طور مستقیم با ملکات نفسانی و خصوصیات اخلاقی مرتبط نیستند. ء جزء اخلاق محسوب نمیگردند؛ مثلا پرورش حافظه و قدرت استنتاج و استعداههای هنری و ذوقی اگرچه در محدوده تربیت قرار میگیرند. ء ولی چون مستقیما با صفات اخلاقی مرتبط نیستندء جزء اخلاق محسوب نمیگردند.