Abstract:
انسان در عصر کنونی به پیشرفتهای چشمگیری در عرصهی باروری پزشکی دست یافته است و با توجه به این پیشرفتها باروری زوجین از طریق گامت خود و یا دیگری امکان پذیر شده است. هر چند که انسان نسبت به بدن خویش حق اختصاص دارد و میتواند از سلولهای بدن خود استفاده کند و از این حق تکوینی برخوردار است ولی این اختیار به صورت مطلق نیست و با محدودیتهای شرعی روبروست. از موارد این محدودیت انجام کارهای مخالف با احکام شرع است.
در شریعت اسلام، باروری پزشکی با استفاده از گامت زوجین در موارد ضروری پذیرفته شده است و انجام مقدمات حرام مانند لمس و نگاه حرام جایز است ولی در مواردی از قبیل باروری به وسیله گامت و جنین بیگانه ضرورت و اضطرار قابل پذیرش نیست تا مجوزی برای لمس و نگاه حرام داده شود؛ علاوه بر اینکه آزادی اراده انسان در این موارد سبب نابودی خانواده و خدشهدار شدن کرامت انسان است و آسیبهای فراوانی را برای فرد و جامعه به همراه خواهد داشت.
Machine summary:
در شریعت اسلام، باروری پزشکی با استفاده از گامت زوجین در موارد ضروری پذیرفته شده است و انجام مقدمات حرام مانند لمس و نگاه حرام جایز است ولی در مواردی از قبیل باروری به وسیله گامت و جنین بیگانه ضرورت و اضطرار قابل پذیرش نیست تا مجوزی برای لمس و نگاه حرام داده شود؛ علاوه بر اینکه آزادی اراده انسان در این موارد سبب نابودی خانواده و خدشهدار شدن کرامت انسان است و آسیبهای فراوانی را برای فرد و جامعه به همراه خواهد داشت.
1: ادله نظریه عدم محدودیت اختیار انسان 1-1- امر به درمان در آیاتی از قرآن کریم1امر به درمان و جلوگیری از هلاکت نفس آمده است، که فقها نیز به این آیات استناد کردهاند و در مواردی که بیماری سبب هلاکت نفس یا مشکلات قابل توجهی برای خود فرد و یا سایر انسانها شود، درمان بیماری را واجب و در غیر این صورت مستحب دانستهاند.
در صورتی که درمان بدین شکل صورت گیرد و در فرآیند انجام این عمل کار حرامی رخ ندهد، درمان مستحب است و اگر عدم درمان سبب مفسدههای بزرگی شود، استحباب درمانِ ناباروری بیشتر میشود؛ مفاسدی از قبیل از همپاشیدگی خانواده و طلاق زوجین، سوء زن به خداوند، ناسپاسی کردن از نعمتهای خداوند و امراض روحی6 و در مواردی که حفظ نفس7 مترتب بر درمان به شیوهی تلقیح مصنوعی است، در این حالت درمان واجب میشود.