مردی که نزدیکترین خاطره اش خاطره قرن هاست (از خاطره نقاشی های هوشنگ جمشید آبادی) Journal Article

"!انسان به یمن تخیل،همه‌چیزهایی که در خاطره می‌ساخت،افق زمانی را می‌ شکست و گذشته را از آن خود می‌کرد،و افسوس آنها را در انبوه آوار تصاویر و تکثیر مکانیکی‌ امروز گم کرده است. اما امروزه گویی زندگی کنار رفته و هنرمندش کسی است که بتواند از سرهم کردن‌ شیوه و تجربه‌هایی که به اتفاق و از سر حادثه دیده یا شنیده،چیزی دست‌وپا کند. و این نکته جا ماند اگر اثر دارای چنان ارزشی است که بی مولف می‌ تواند به زندگی خود ادامه دهد،برخواسته از تجربه‌ای است عمیق،حاصل فرضی از ایمان‌ انسانی است،جستجوگر،پرسش‌گر،و از این میان زندگی کردن با گوشت و خون در آن‌ فضای ذهنی است،نه چیزی دور از زندگی. و در این ورطه جای‌ معلم‌هایی خالی بود که در عمل نشان دهند که تجربه را باید نفس کشید،زندگی کرد در خود ادامه داد،و به شکل ایمان خویش درآمد."