ریشه های تاریخی امثال و حکم Journal Article

"قطعا مولوی بلخی در آن غزل نغر و آموزنده اش باین قضیه نظر داشت که گفته بود: کز دیو ودد ملولم و انسانم آرزوست دی شیخ گرد شهر همیگشت با چراغ گفت آنکه یافت می نشود آنم آرزوست گفتند یافت می نشود جسته ایم ما همین بی اعتنایی بمردم و بی ملاحظه سخن گفتن موجب شد که او را از شهر تبعید کردند. میر خواند از دیوژن چنین نقل میکند «چون اسکندر را فتح شهری که مولد دیوجانس بود میسر شد بزیارت او رفت، حکیم را حقیر یافت پای بر وی زد وگفت برخیز که شهر تو در دست من مفتوح شد. باری، عبارت مورد بحث از آن تاریخ ضرب المثل گردید بدلیل آنکه برزبان مردی بزرگ چون دیوژن جاری شد با این تفاوت که دیوژن میخواست سایة مردم حتی اسکندر مقدونی از سرش کم شود ولی مردم روزگار باینگونه سایه ها محتاجند وکمال مطلوبشان اینستکه در زیر سایة ارباب قدرت و ثروت بسر برند."