نظریه افلاطون در باب معرفت Journal Article

"اما افلاطون بر اساس نظریه صور و مثل به حل این مشکل پرداخت و بیان نمود که: مفهوم کلی، صورتی انتزاعی خالی از محتوا یا مرجع عینی نیست بلکه برای هر مفهوم کلی حقیقی یک واقعیت عینی مطابق آن وجود دارد که دارای مرتبه‌ای عالی‌تر از ادراک حسی است. (10) البته افلاطون ریاضیات را هم مورد توجه قرار داده و می‌گوید: هندسه‌دان، مثلث و غیره را به عنوان معلوم فرض می‌کند و این مواد را به عنوان فرضیه می‌پذیرد و سپس یک شکل مرئی را به کار می‌برد و برای رسیدن به نتیجه‌ای، استدلال می‌کند اما علاقه‌ای به خود شکل ندارد و واقعا می‌کوشد تا چیزهایی را که فقط با چشم فکر می‌توان دید مشاهده کند. با توجه به این بیان ارسطو، تمایز بین استدلال و عقل محض تنها در حالت ذهنی نخواهد بود بلکه در متعلق نیز با هم اختلاف دارند در حالی که طبق بیان اول ریاضیات أصالتا به همان قسمت متعلق است که صور یا مبادی اولیه متعلق است چون ریاضی‌دان اگر فرضیه‌های خود را «در ارتباط با یک اصل اول» در نظر بگیرد حالت ذهن او به جای استدلال و تعقل علم خواهد بود. اما اگر یکی از زندانیان رهایی یافته و به روشنایی عادت کند پس از مدتی خواهد توانست خود اشیاء محسوس را که قبلا سایه‌های آنها را دیده بود و شخص رفقای خود را در روشنی آتش ببیند که این حالت عقیده است و صاحب آن از عالم سایه و شبح به عالم واقعی محسوسات منتقل شده است ولی هنوز به عالم معقول و واقعیات نامحسوس عروج نکرده است."