چاووشی (داستان) Literature and art

"احساس می‌کردم همه جای خانه هستی؛با صدای‌ آهسته‌ی راه رفتنت،حرف زدنت،نماز خواندنت؛با عطر چارقد و چادر نماز و چایی و غذاهای محلی‌ای که می‌پختی؛با نقش مبارک‌ انگشتان دستت دور استکان‌ها و لیوان‌ها و ظروف آشپزخانه... نمی‌دانستم این‌قدر زود اتفاق می‌افتد که دیگر تو را نداشته‌ باشم؛که دیگر تو را نبینم؛که دیگر فقط خاطره‌های تو باشد؛که‌ دیگر فقط باید بنشینم و درددل‌هایم را برای تو[یا خودم؟]بنویسم؛ که دیگر فقط توی خواب با تو حرف بزنم. لباس محلی‌ روستایی که در آن بودم،به تن داشتی؛با بقچه‌ی سبز و سفیدی که‌ توی دستت بود. قاطی زن‌های دیگر شدی که همه،یکدست مثل تو لباس‌ پوشیده بودند و همه بقچه‌ای توی دستشان یا روی سرشان بود. مرد کنار پرچین ایستاده بود و داشت گاو و گوساله‌اش را تیمار می‌کرد. سلام و خدا قوتی بهش گفتم و پرسیدم: «چیه مشدی؟چرا اوقاتت تلخه؟» گفت:«چی بگم آقا معلم؛مگه اینا می‌ذارن آدم خلقش تنگ‌ نباشه؟میگم،من دستم خالیه. لباس محلی پوشیده بود و بقچه‌ی سبز و سفیدی توی دستش‌ داشت. مرد گفت:«راه بیا لیلا خانم!راه بیا،بهشان برسیم..."