انسان از شرافت تا سقوط Journal Article

"بس به صورت آدمی فرع جهان‌ در صفت اصل جهان این را بدان‌ ظاهرش را پشه‌ای آرد به چرخ‌ باطنش باشد محیط هفت چرخ (به تصویر صفحه مراجعه شود) مولوی در جای دیگری آن انسانهایی را که‌ شرافت خویش را از دست می‌دهند و تسلیم‌ مادیات می‌شوند،موردخطاب قرار داده و می‌گوید: لطف شیر و انگبین عکس دل است‌ هر خوشی را آن خوش از دل حاصل است‌ پس بود دل جوهر و علم عرض‌ سایهء دل کی بود دل را غرض و چنین است که انسانی از آن مقام‌ قداستی که بر سابق برای آن قائل بود،یک‌ مرتبه سقوط کرد. انسان آن فکر مرکزیت خودش در جهان را که توأم کرده بود با مرکزیت زمین‌ برای ستارگان و افلاک،با این ضربه علمی از دست داد. این موجودی‌ که یک روز خود را مرکز عالم،و جهان و خلقت را طفیلی خود می‌دانست و در خود نمونه‌ای از روح الهی می‌پنداشت؛این‌ موجودی که برای اعمال خود احیانا قداست‌ فوق‌العاده‌ای قائل بود،جنبه‌های مافوق‌ حیوانی قائل بود،اصلا چیست؟کالبد او را چه‌ تشکیل می‌دهد؟باز فرضیه‌ای بوجود آمد که‌ هیچ تفاوتی میان این موجود پرمدعا و گیاهان‌ حتی جمادات از نظر تاروپود نیست. همه‌وهمه را باید از علم بخواهیم،مادر تمام بدبختی‌های بشر،جهل و نادانی است،به‌ بشر آگاهی و علم و دانش بدهید،جهالت که‌ رفت تمام مشکلات هم از بین می‌رود،آمدند علم را از همزاد خودش یعنی ایمان جدا کردند و گفتند همهء کارهایی را که در گذشته ایمان‌ انجام می‌داد از این به بعد علم انجام می‌دهد."