بچه های آن سوی عاطفه Journal Article

"اغلب پدرها و مادرها از خود می‌پرسند:«با این که در طول زندگی روزمره همیشه در کنار فرزندان خود هستیم،پس چرا برخی از آنان این‌ احساس را دارند که«بچه یتیم»هستند؟» شاید این پرسش را بارها به عنوان والدین دانش‌آموزان یا معلم از دیگران نیز شنیده‌اید. به راستی چه عاملی باعث شده است که ما به چنین‌ پنداری برسیم؟ همهء صبح که سرکار می‌رویم،در تلاش هستیم،به نوعی راحتی و خوشبختی را برای خود و فرزندانمان،از طریق تأمین معاش بهتر،فراهم‌ کنیم. تا به حال شده است در خانه با بچه‌هایتان بچگی کنید یا در مسافرت به تنهایی با آن‌ها قدم بزنید یا حتی گاهی کارهای سفر را با آنان قسمت‌ کنید؟به هر حال یک‌بار هم شده،تمامی مقررات و قواعد خانوادگی را کنار بگذارید. به راستی چرا در گذشته، پدرها و مادرها این‌قدر از فرزندان خود دور نبوده‌اند؟ آن روزها پدرم این نکته را بارها مطرح می‌کرد:«ببین،من به تنهایی با همین دست‌ها کار کرده‌ام و روی پای خود ایستاده‌ام!هرگز هم به ثروت‌ و مکنت پدرم وابسته نبوده‌ام."