زبان از یاد رفته Journal Article

"زیر داربست عشق‌64 زمانی،به زبان گل‌ها سخن می‌گفتم. زمانی،به زبان گل‌ها سخن می‌گفتم... زمان استعاره‌ای برای بیان تاریخچهء زندگی هر چیزی است. وقتی با چیزی ارتباط می‌گیریم،برای آن رابطه،زبانی اختراع می‌کنیم. وقتی آدم‌ها قد می‌شکند و بزرگ‌تر می‌شوند، ارتباطهایشان کم‌تر می‌شود و هربار که بزرگ‌تر می‌شوند، زبان‌های بیش‌تری را ازدست می‌دهند و بالاتر از آن،آن‌ها را ازیاد می‌برند. وقتی آدم‌ها بزرگ‌تر می‌شوند و قد می‌کشند،رابطه‌های‌ شخصی آن‌ها با اطرافشان کم‌تر و کوتاه و ناپایدار می‌شود. وقتی خلوت آدم‌ها ازبین می‌رود،زبان آن‌ها هم ازیاد می‌رود. وقتی آدم‌ها کوچک‌ترند،خلوت‌هایشان بزرگ‌ترند و زبان‌های بیش‌تری برای سخن گفتن دارند. ولی همین‌ که بزرگ می‌شوند،حیاط خلوت آن‌ها گم می‌شود و در همهء آن‌ها تنها به زبان سخن می‌گویند؛زبانی که همه فکر می‌کنند می‌توانند به‌وسیلهء آن ارتباط عمیقی بایکدیگر برقرار کنند. بچه‌ها تا زمانی که بزرگ نشده‌اند و زبان آدم‌بزرگ‌ها را نیاموخته‌اند،با یکدیگر دوستی‌های رنگارنگ و لطیفی‌ دارند. ظاهرا آدم‌بزرگ‌ها این زبان را برای بندکردن یا بندی‌کردن اختراع کرده‌اند."