"باید پیله را تاب بیاوری تا پرواز14 سرمقاله15 تربیت،فرآیندی تدریجی است و برخلاف آنچه میپندارند،تابع یادگیری نیست.
انتظار کشیدن و اعتماد، انسان را به بلوغی صبورانه دعوت میکند تا راهی برای دنبال کردن زندگی بیابد و سپس به دیگران کمک کند تا از آن راه عبور کنند.
کشاندن آدمها به راهی که زمان آن نرسیده است،بیگمان گناهی کبیره است.
وقتی کودک بودم،پیلهی کرم ابریشم را روی برگ درختی دیدم؛درست هنگامی که پروانه خود را برای خروج از پیله آماده میکرد،کنجکاوانه منتظر ماندم تا بیرون آمدنش را ببینم.
تصمیم گرفتم این فرآیند را شتاب بخشم،تمام شتاب کودکانهام را در حرارت دهانم ریختم و چون تنورهای پیله را گداختم تا پروانه آرامآرام بیرون آمد.
سالهاست وقتی که در کوچه و خیابان یا در کلاس درس به آدمها نگاه میکنم،بیاختیار به یاد آن پیله و پروانه میافتم.
آن باری که بر وجدانم سنگینی میکند،به من میگوید؛اگر میخواهی پرواز پروانه را تماشا کنی؛باید پیش از آن،حضور پروانه را در پیلهی کرم ابریشم تاب بیاوری."