پیری - Journal دانش Literature and art

"خداوند سخن،نظامی گنجوی فرماید: پیری در این چمن که ز پیری خمیده شد کمرم‌ ز شاخهای بقا،بعد از این چه بهره برم نه سایه‌ای است ز نخلم،نه میوه‌ای کس را که تندباد حوادث بریخت برک و برم‌ سپهر با قد خم‌گشته،میکند لحدم‌ بیاض موی،ز کافور میدهد خبرم‌ گهر بریخت ز درجم ستاره‌سان که دمید ز صوب مشرق حرمان،ستارهء سحرم‌ قدم خمید و سرم سوی خاک مایل شد که در حدیقهء عصمت،نهال بارورم‌ نشست برف گران بر سرم،ز موی سپید ز پست گشتن بام وجود،در خطرم‌ ز قله‌ای که بر او برف باشد،آید آب‌ همین بود سبب آب،کآید از بصرم‌ ز من کسی نکند یاد،ز آنکه نتوانم‌ ز ضعف حال،که برخاطر کسی گذرم‌ نهال چون ثمر افشاند،راست گردد لیک‌ خمید نخل قدم،چون فشانده شد ثمرم‌ ز دیده‌های ضعیف،از محبت احباب‌ بچهره اشک فشانم که عازم سفرم‌ بمیهمانیم آمد اجل،چه چاره کنم‌ که جز حیات نسازد قبول ما حضرم‌ وداع میکندم زندگی درین منزل‌ خمیده گشت قد من،که میکشد ببرم!"