یادداشت سردبیر: شکل دگر خندیدن Editorial

"چنین کسانی مصداق همان سخن‌ خواهند بود که لیس من وراء عبادان قریة!در عرصه‌ی آموزش،معلمی که به یک روش«عادت»کند و از روش‌های نو و تازه بهره نگیرد،گذشته از آن‌که به ملال تکرار و تکرار ملال‌آور دچار خواهد شد،خود را از روش‌های دیگر محروم می‌سازد و طراوت و تازگی و سرزندگی را از مخاطب‌ها نیز دریغ می‌دارد. برای‌ رسیدن به کلاس و تدریسی چنین-به ویژه در ادبیات که ذات آن حلاوت و طراوت و تازگی است- چندین نکته را به خود و دانش‌آموزان در القایی مداوم متذکر باید باشد: 1-جور دیگر هم می‌توان بود نگاه ما،به اشیا و رویدادها هویت و ماهیت می‌بخشد. روان‌شناسان،بزرگترین مانع تحقق خلاقیت‌ را همین می‌دانند که فرد بگوید«من نمی‌توانم»،«من ابتکار ندارم»،معلم بصیر،از همان نخستین جلسات‌ درس باید در زدودن این تصویرهای تار و خاکستری بکوشد و با ایجاد زمینه‌های موفقیت برای این‌ دانش‌آموزان و برانگیزاندن و تشویق آنان،جرأت نوآوری و ابراز وجود،به آنان ببخشد که شرط باروری، خودباوری است."