ملاحظاتی در باب سینما Journal Article

"فیلمسازان بزرگ دنیا،نه تنها لزوما اهل‌ حکمت و تفکر و دین نیستند،بلکه بالعکس، هنرمندان امروز عموما،فاسدترین انسانهای‌ روی کره ارض هستند-نگارنده با ذکر این‌ عبارت قصد ندارد که دوستان عزیز را به‌ «تلازمی»که عموما میان«هنر و فساد»در روزگار ما وجود دارد متوجه سازد،اگرچه چنین تلازمی‌ مع‌الاسف وجود دارد-بلکه می‌خواهد پرده‌ از راز«اصالت تکنیک»در هنر بردارد،بزرگی‌ فیلمسازان مشهور جهان در حکمت و تفکرشان‌ نیست،در میان آنان حتی کسانی هستند که‌ سینما را حامل هیچ پیامی نمی‌دانند؛بزرگی‌ آنان در این است که توانسته‌اند زبان سینما را در استخدام بیان نفسانیات خویش بگیرند و همان‌ طور که گفته شد تکنیک سینما با پیامهایی این‌ چنین بیشتر انس دارد،تا با سخن حق. قواعد مونتاژ نیز اکنون، بصورت دستورالعملهایی قراردادی درآمده‌ است اما باز هم جای این پرسش وجود دارد که‌ ریشهء این قراردادها در کجاست؟و چرا«زبان‌ سینما»در سیر تاریخی خویش در این«صورت‌ دستوری»خاص نظم گرفته است؟ آیا اجزاء و لحظات سازنده واقعیت سینمایی‌ در نسبت با طرح غایی و آرمانی و مطلق فیلم، از ارزشهای یکسانی برخوردار هستند؟اگر نه، این تفاوتهای ارزشی چگونه باید در معماری‌ کلی فیلم ملحوظ شوند؟این فیلمساز است که‌ نهایتا«اجزاء تقطیع شده»و«لحظات پراکندهء» فضای سینمایی را«مطابق»با آن«طرح مثالی» که در«ذهن»دراد،شکل می‌دهد،و هر «شی‌ء»در پرده سینما تنها از آن«وجه»وجود دارد که«نشانه»ای برای«دلالت»به آن طرح‌ مثالی و آرمانی باشد."