شعر: بزرگامردا که پدرم بود! Literature and art

"(به تصویر صفحه مراجعه شود) از سر برفت سایهء مهر پدر مرا؛ بشکست بار درد گرانش کمر مرا. آن گرگ جانشکار که مرگ است نام او، بربود-خاک بر سر گیتی!پدر مرا. بی‌بازگشت،بست به ناگاه رخت و رفت؛ داغی نهاد بر دل و جان زین سفر مرا. صد خرمن شکیب بسوزد به اخگری، آن آتشی که زد به دل و جان شرر مرا. آبی بر آتشی که بسوزد جگر نزد، دریای اشک ریخت اگر چشم تر مرا. من آن درخت سخت ستبرم که دست بخت، برکند و برفشاند همه برگ و بر مرا؛ نی‌نی؛من آن درخت کهن ریشه‌ام که دهر، گویی فرو فکند به زخمر تبر مرا. و آن‌سان که گفت«شاعر یمگان دره»،سره: «گویی زبون نیافت به گیتی مگر مرا!» زآن باب بهترین ز چه بگسست جاودان، این چرخ باشگونهء بیدادگر مرا؟! زر بود آن عزیز درین خاکدان پست؛ در خاک ز آن نهاد جهان گنج زر مرا. فخر فزون من همه آن بود و نازشم، کان جاودانه مرد بخواند پسر مرا."