یک خاطره یک شعر: آواز مرگ Literature and art

چند سال پیش در تابستان‌ در کنار ساحل به اتفاق دوستان در حال تفریح و شنا بودیم که رودخانه خروشان پسر یکی از بستگان را چون چاه ویل به کام خود کشید، صدای ملتمسانه و از همه کمک می‌خواست‌ ولی کاری از کسی ساخته نبود،همه چشم‌ها نظاره‌گر بودندت که رودخانه این غریق را تا دور دست برد. این شعر ماجرای لحظات تلخ‌ فریادهای آن جوان دانشجو بود که در مقابل‌ چشم ما در آب غرق شد. بر پای ایستاد-آرام و استوار- لختی به دوردست و به«کت»1ها نگاه کرد بر ارتفاع روشن«رعنا»2 و آنها که می‌پریدند در آب،بی‌محابا تردید ناگهانی سستی از دور دست آمد و در قلبش یکدم سرک کشید اما صدای جاذبه‌ی آب و موج‌های وسوسه آن را راند. که ناگهان دریا دهان گشود و زیر سینه‌اش یک خالی نفس بر بی‌پایان یک چاه ویل او را به خود کشید... *** آن‌جا به روی ساحل فریاد شادمانه‌ی مردم بود و می‌شنید که می‌خندند.