شعر و جهانی شدن تخمیر رادیکال Journal Article

"شعر که متنی است میان نوشتن و ننوشتن،میان خواندن و نخواندن،و شاید همواره یک بازی نابه‌هنگام،در چنین شرایطی یا به کل خوانده نمی‌شود یا به طریقه‌ای پست و مبتذل جایگاه نمایش مسخرهء ارجاع به خود از طریق زبان‌ بزرگ قرار می‌گیرد. شعری که زبان آن مدام نظام زبان را به پرسش بکشد و در آستانهء پاسخ حتا به‌ هیچ نیندیشد،از زبانی در خود برخوردار است که بزرگ و کوچک آن را ملاحظات‌ سیاسی رادیکال تعیین نمی‌کند. گویی حاصل چنین است:در جریان عمل خوانش شعر هیچ‌گاه خوانده‌ نمی‌شود(هیچ‌گاه نمی‌توانیم مدعی خوانده شدن‌اش شویم)،زبان بزرگ و کوچک اما هریک به‌نوبهء خود و در رقابتی نابرابر در پی خوانده شده‌اند. در چنین شرایطی شعر نه به این دلیل که یارای مقاومت ندارد،بل‌که به دلیل‌ هستی ویژه و گام برداشتن بر مرز انکار زبانی که در آن آفریده شده،از سلطه‌پذیری و سلطه‌گری امتناع کرده و بر ضد جهانی شدن عمل می‌کند."