دو گفتار کوتاه درباره ناظم حکمت Introduction and review

"به بهشت می‌روند آنان که پشیمانی شبی هستند از دروازه‌های روشن خود پشیمانی گلی هستند از رونق سپیده‌های خود به بهشت می‌روند کسی هم نیست به آنان بگوید: «بهار بهار تو نیست باران باران تو نیست بازی تو بیرون از خانهء انسان است شب خود را با عصرهای ما نیامیز سپیدهء خود را به بال پروانه‌های ما نبند به بهشت می‌روند اگرچه من و او بایستی باهم در نقشهء گلستان‌ها کشته شویم اگرچه مرگ من لغزیدن دست اوست از شمشیرها ولی ما این‌جا چشم به راه کاروان‌ها می‌مانیم و او به بهشت می‌رود. اما به خاطر همین جهت‌گیری اصیل،امروز به عنوان انسانی نمونه در میان ما مانده است. سیزده سال بیرون زندان،یا چیزی نزدیک به این،از چهل و هشت سالگی‌ تا شصت و یک سالگی؛این زندگی زیبایی است."