سنگی که توئی - Journal کلک Literature and art

"* سنگی که توئی... یدالله رویایی برای منوچهر آتشی و«غزل سنگ»او در شمارهء 43 که هیچ ندانستم ریشه ر چه دارد و آزرده از چیست. (به تصویر صفحه مراجعه شود) سنگی که توئی در بستر دست‌های من می‌مانی تا پلک سیاهت را در کف‌هایم بگشائی سنگی که توئی سنگی که توئی در کف دستانم وقتی که پوستم را -خارش را- در جوی روان،روان کردی ناگاه تمام سنگی‌ات در من یا خارش تن می‌دود و باز،شروع چهرهء خود را در آینه‌های سرخ می‌سائی سنگی که توئی تا باز پوست‌های من از پلک‌های تو خارش گیرد می‌جوئی در جوی روان راهی را وز سمت دستهای من می‌آئی سنگی که توئی *"