نجوایی در گوش دل Editorial

و این من هستم که دستهایم را تا بیکرانه این سرخی گشوده‌ام و با چشمانی که برکه‌های عشق از آن می‌جوشد، آسمان را به شهادت می‌گیرم و دانه‌های شکر را بر دشت بی‌انتهای ارادت به معبود می‌کارم؛ شکر چرا که حضرتش پدر و مادری پاک سیرت و نیک‌کردار چونان دو گوهر گرانقدر و معلمانی نیک اندیش و متعهد که طلایه‌دار مکتب رسولان بارگاه ملکوت بودند، برایم قرارداد؛ و هم اینان که مرا به جاده طلایی علم و معرفت هادی شـدند، توشه بارم ببستند و با آیات عشق بدین طـریق راهبر گشتند؛ جاده‌ای که به مکتب ششمین اختر تابناک آسمان آل طاها، حضرت امام جعفر صادق(ع) رسید. اکنون که قدم در سرای صادق نهاده‌ام در کنار چشمه پاک کتاب وحی با خویشتن و خالق خویش میثاق عشق می‌بندم تا دانشجویی مخلص و اندیشمند باشم عاری از هر کور ذهنی و کور اندیشی و اهتمامم بر این باشد تا کــوله‌بار علمی جامعه اسلامیم را مملو از دانسته‌های سازنده و پویا نمایم و الگویی برای سایر ره‌ پویان شوم. به عنوان دانشجویی که می‌خواهد در مدرس صادق آل عبا تربیت شود، باید گوشی شنوا و چشمی بینا داشته باشم، صدای ناله مظلومان را از فراسوی فاصله‌ها دریابم، از ظلم ظالمان بیزار، حامی ستمدیدگان باشم. باید صدای آزادی و آزادگی را از حلقوم زمانه فریاد کنم آنچنان که گوش مستکبران را کر و چشمهایشان را تا ابد بر دروازه تاریخ حیران کند و در این آرمان با اتکا بر ذات اقدس حق، استوار و مصمم به پیش روم و بدانم که تعهدم بسیار سنگین است چرا که شبهای ظلم طولانی است و راهزن این شبها در پی چپاول بیچارگان بی پناهی است که در سکوت بی‌کسی خفته‌اند.