حد و مرز استقلال مطبوعاتی Journal Article

"*مطبوعات چون فلوتی است که آهنگ آن را کسانی می‌سازند که‌ حق الزحمهء فلوت‌زن را می‌پردازند و این امر آنچنان در خلوت و به آرامی صورت می‌گیرد که‌ پرداخت‌کننده هیچ‌گاه شناخته نمی‌شود. آنها درحالی‌که از هزینهء چاپ و پخش آگاهی دارند، نگران درآمدهای خود و هزینه‌هایی که برای تهیهء خبر و مطالب متقبل‌ می‌شوند و آژانس یا نشریهء مربوطه آنها را پرداخت می‌کند،هستند با متحده و-با درجه‌هایی متفاوت-در سراسر جهان سرمایه‌داری است. به بیان‌ دیگر،هم در ایالات متحده و هم در جماهیر شوروی‌[سابق‌](و نیز اقمار آنها)،افسانهء مطبوعات دایما این ایده را القا کرده است که فشار همیشگی بر مطبوعات،از جانب سیاستمداران بوده است،نه‌ تبلیغاتچی‌ها. مطبوعات چون فلوتی است که آهنگ آن را کسانی می‌سازند که‌ حق الزحمهء فلوت زن را می‌پردازند و این امر آنچنان در خلوت و به‌ آرامی صورت می‌گیرد که پرداخت‌کننده هیچ‌گاه شناخته نمی‌شود. برای نمونه،ما می‌توانیم بحثهای قابل باور و مجاب‌کننده‌ای مطرح کنیم که مطبوعات‌ -مثلا-ایالات متحده،از مطبوعات جماهیر شوروی‌[سابق‌]یا اندونزی یا برزیل آزادی و استقلال بیشتری دارند. در اتحاد جماهیر شوروی‌[سابق‌]،در ذهن هیچ‌کس‌ هیچ شکی وجود ندارد که روزنامه‌ها،مجلات و مراکز پخش رادیو تلویزیونی ملزم به عمل درچارچوبی هستند که حزب تعیین می‌کند. درحالی‌که در دانشگاههای روزنامه‌نگاری‌ مارکسیستی هیچ توجهی به نحوهء تأمین مالی مطبوعات شوروی‌[سابق‌] نمی‌شود،این نکته هیچ‌گاه در مواد درسی فراموش نمی‌شود که‌ روزنامه‌نگاران دنیای سرمایه‌داری در خدمت منافع پرداخت‌کنندگان و تأمین‌کنندگان خود هستند. درحالی‌که‌ آشکارترین شیوهء ارتباطی در جماهیر شوروی‌[سابق‌]از نوع دولتی آن‌ است،در ایالات متحده این الگوی تبلیغاتی است که بیشتر به چشم‌ می‌خورد."