Abstract:
شاعران نئو کلاسیک مصر نخستین شاعرانی بودند که توانستند از رهگذر عوامل نهضت،شعر را آفاتی که در عصر انحطاط گریبانگیر آن بود رهایی بخشیده و آن را در مسیر اصلی حرکت خود قرار دهند.در این مقاله سعی بر آن است تا سه شاعر مشهور نئو کلاسیک(بارودی و شوقی و حافظ ابراهیم)که نشانههای نوگرایی و تجدید در شعر ایشان بیش از دیگر شاعران این مکتب نمود پیدا کرده است مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرند.
این شاعران راه را بر آرایههای متکلفانه و بدیعی بستند و از دیگرسوی،اما مجال را برای جولان ابزارهای بیانی،باز نگاه داشتند و در عین اهتمام به متانت الفاظ و قوالب به تأسی از ادبای بزرگ دورههای شکوفایی و زرین ادب عربی، از دست بازیدن به تجربهء سبک نوین و یا پرداختن به اغراضی تازه و نوپدید، پروایی به خود راه ندادند.
Machine summary:
در این مقاله سعی بر آن است تا سه شاعر مشهور نئو کلاسیک(بارودی و شوقی و حافظ ابراهیم)که نشانههای نوگرایی و تجدید در شعر ایشان بیش از دیگر شاعران این مکتب نمود پیدا کرده است مورد بررسی و ارزیابی قرار گیرند.
نشانههای این نوگرایی در مصر در آثار شاعرانی همچون محمود صفوت ساعاتی و علی ابو نصر و عبد اللّه فکری و عایشه تیموریه پدیدار گشت امّا ایشان نتوانستند بهکلّی از دام صنایع بدیعی و آرایههای لفظی خارج شوند و این محمود سامی بارودی بود که توانست تا اندازهء زیادی خود را از این قیدوبند رهانیده و مرحلهء جدیدی از مراحل شعر را در مصر به نمایش گذارد.
امّا سؤالی که بانام بارودی به ذهن متبادر میشود اینکه چرا این شاعر هم در طول زندگی و هم پس از وفاتش مورد عنایت بود و آثار نوگرایی در اشعار او چگونه نمود پیدا کرده است؟ حقیقت،این است که شعر عربی را به سطح شاعران بزرگ دوران گذشته بویژه شعر دورهء عباسی ارتقا داد.
امّا وقتی حدیث تجدید و نوگرایی در شعر بارودی به میان میآید مقصود،آن چیزهایی است که او به شعر عربی قدیم اضافه کرد: 1-ابداع اغراضی که شاعران گذشته آنها را نمیشناختند؛ 2-جلوه نمودن شخصیّت و ذات شاعر در آثارش و جدا کردن قیدوبند تقلید از شعر؛در اینجا مناسب است به اشارت بیاوریم که بارودی دست توانایی در ابیات فارسی و ترکی داشت.