خاطره - Journal رشد آموزش قرآن Literature and art

"آمد پیش من و گفت:«حاجی!من هم مثل خیلی از دیگر بچه مسلمان‌ها، قرآن و تلاوت آن را دوست دارم و از موقعی که متوجه شدم، خداوند به من صدایی خوش عطا کرده، تصمیم گرفتم که یک جوری شکر این نعمت را به جا آورم. عراقی‌ها همان ساعات و روزهای اول ورود به اردوگاه اعلام کردند، اگر بفهمیم کسی با صدای بلند دعا و قرآن می‌خواند، ما می‌دانیم و او. لازمه‌اش این بود که مواظب باشم تا کسی متوجه نشود، من قاری قرآن هستم. می‌دانستم اگر بچه‌ها متوجه شوند، رهایم نخواهند کرد، خصوصا این که عراقی‌ها حتی یک قرآن هم در دسترس بچه‌ها نگذاشته بودند. دل را زدم به دریا و گفتم:بچه‌ها!به این شرط قرآن می‌خوانم که همه رو به قبله و سر به سجده بنشینید و اگر نگهبان پشت پنجره آمد و داد و فریاد کرد، کسی توجه نکند."