ترانه و بیم ابتذال Journal Article

"ترانه اگر راهی‌ست برای نزدیک شدن به ذائقه مخاطبان عام و تحقق‌ آرزویی دیرین یعنی سرودن به زابن مردم و از میان رفتن فاصله زبان گفت‌ و گو و زبان شعر،همواره با این خطر نیز مواجه است که با اندکی سهل‌ انگاری،زبان را به سستی و ابتذال بکاشند. * اگرچه ترانه برای همراهی با موسیقی سروده می‌شود،اما به عنوان یک‌ گونه مستقل شعری نیز در مجامع ادبی شناخته شده است و بسیارند سروده‌ هایی که به زبان محاوره یا به زبان صمیمی نیمه رسمی سروده می‌شوند و بدون اجرای موسیقایی قابلیت‌های خود را عرضه می‌کنند. اما اگر در ترانه‌های پرشمار این سالیان بنگریم،مضمون غالب آنها چیزی نیست‌ جز آه و ناله از فراق و شوق وصال و قهر و آشتی با دلداری خیالی که از فرط تکرار و تقلید تمام ویژگی‌های این معشوق همیشگی ترانه‌سرایان برای‌ همگان شناخته شده است،چندان‌که گویی همه ترانه‌سرایان برای یک‌ «تو»ترانه می‌سرایند و از دست آن«تو»شکایت دارند و از همه عجیب‌تر آن‌که انگار همگی عاشق همان یک نفرند که این همه توصیف آن‌ها از معشوق‌شان شبیه یکدیگر است."