سراب مروارید - Journal کاوه (مونیخ آلمان) Literature and art

"سراب مروارید بیادگار عزیزی که رفت و تند برید گزیده رشته رخشنده‌ای بمن بخشید به بند رشته زر دانه‌ای ز مروارید" که چون ستاره گهی سوخت و گهی خندید فروغ گرم و درخشان آرزوئی بود که رشته زر سنگین همی بدوش کشید بهر گهی که بدان رشته خود بیاراستم‌ ز خنده لب او گوئیا که اشک چکید ز تلخی دل او جان من رسید بلب‌ چو ساغری که بریزد ز لب شراب سپید بگوشم آمد آهنگ شکوه‌ای دیرین‌ که جانم از غم آن گوهر گران لرزید "مرا ز سینه دریا و اوج آزادی‌ ببین که دام زمانه چنین به بند کشید سپیدی دل من با صدف سخنها گفت‌ ز موجهای دل‌انگیز رازها شنید به شیر کام مرا ماهتاب شیرین کرد شراب سرخ بجام بریختی خورشید کنون برشته زنجیر تو اسیر شدم‌ نه گوئیا تو که آزاده بوده مروارید بساحلی سحری او فتاده بود گذر که دانه پای کشید و در آبها لغزید چنان بنرمی از گردنم بزیر افتاد که گوئی اشکی از چشم عاشقی غلتید برفت تند چو مرغی که از قفس برخاست‌ بآرزوئی در دل ز دیرگاه رسید ز رفتنش دلم از غصه گهر خالی است‌ بمهر یاد کنم زان سراب مروارید شهناز اعلامی *** و بیگانه برای تماشای زیبائی اندامش بآن تماشاخانه‌ها میآمدند."