عروس دشت - Journal گوهر Literature and art

"دکتر حمیدی* >عروس دشت چه در چشم من نغز و زیبا نشیند درختی که بر دشت،تنها نشیند گریزد ز مردم بدامان کوهی‌ همه عمر با سنگ خارا نشیند گهی پر زنان،خسته و نغمه خوانان‌ بر او مرغکی ناشیکیبا نشیند گهی بچه چوپانکی نای بر لب‌ چو زآنجا گذر کرد،آنجا نشیند سر از پای او برکشد جویباری‌ بصحرا گراید،بصحرا نشیند نهانی خزد لابلای علف ها بدریای مینا،گهرها نشیند فریبا شب،از آسمان چون برآید دو مه،بر دو تخت فریبا نشیند نشیند بر آن آب‌ها نقش انجم‌ چو گوهر که بر لوح مینا نشیند نبینی که شب از بر آسمانی‌ برآید بدین دلبری،یا نشیند سپیده دمان چون بمیرد سیاهی‌ دو خرچنگ روی دو دریا نشیند نبینی دو خورشید رخشان کز اینسان‌ ز بالا و پائین رود،تا نشیند درخت من آنجا به تاریک و روشن‌ مه و مهر را در تماشا نشیند سکوتی گران گیرد او حلقه بندد بسنگین سکوتی گوارا نشیند ز خاموشی روز و تاریکی شب‌ نه از جا گزیزد،نه از پا نشیند1 به ثبت گذر گردن عمر گیتی‌ چو مردی خردمند و دانا نشیند رصدبان پیری است گوئی که تنها شب و روز در زیج بیدا نشیند2 چه نغز است خاموشی و دوردستی‌ خوش آن دور دستا که عنقا نشیند! (1)-دورعنا کنایه از ماه و خورشید است."