"زندگی را،گرچه،بس نیک است و زشت در من،از مهری که دارد،بنگرد چتر نازآلود طاوس بهشت!
گر(شکستم)رنگ پیروزی گرفت اندرین دوزخ،سیه شد،روز من شیراز:5/3/2535 حکایتی بر شیوهء نظم و نثر کهن زهره!
برده فروشی،بر امیر هرات،اندرآمد و،کنیزکی دلفریب،عرضهء وی کرد و،گفت: -ای امیر!از(زهره)هنر دیگر مخواه،که به(چنگ)اندر،اوستادی،به ازو بهمه ملک جهان،یافتن نتوان!
امیر را،توصیفی چنان،خوش افتاد و،کنیزک،به بهائی گزاف بخرید و،شامگاهان، که به شبستان اندر شد و،قصد وی کرد،جانانه را،نفرتی عظیم در گرفت و،از مغازلهء آن فرتوت،به ارزه اندر شد و،دامن درکشیدو،هم از سر خشم،چنگی دو سه گربه‌وار،به چشم وی اندر زد و،مر او ر،به خروشی گران،گفت: -ای شکسته پیر!در جهالت تو،این بس،که آن سوداگر پا بگریز،نام(زهره) بر سر من نهاد و،حدیث(چنگ)به میان آورد و،باور تو،به سابقهء الفت این دو کلام،بفریفت و، دروغی راست‌نما،بر تو فرو خواند و،سیم و زرتو،بربود و،راهی دیار خود گردید.
نیشخند آنجا،که شود(موعظه)با(ناعظه)همراه کام،از در آن حجله،یکی صبح نخست است!
گر اهل دلی،سایه،به سامان دگر جو برپا نشود،دیرک آن خیمه،که سست است!"
(
, 
, 
)
