موی بور - Journal گوهر Literature and art

"کز چه آن بخت ندارم،که شبی تا بسحر، روی دامان من،آن گیسو پر چین افتد! تار زلف تو چو افتد به بنا گوش سپید، خط زری است که بر لوحهء سیمین افتد. گردن و سینه،چو دوز نبق شاداب سپید، کز نسیمی،بچمن،آن ز بر این افتد. بوسه،در کنج دهان تو،چه شیرین افتد! چون فتد مرغ،پی‌دانه،بدام صیاد؟ دل بدام شکن زلف تو،چونین افتد! حاصلش چیست؟بجز چشم تر و خون جگر، هرکه چون من،بره وصل تو،خوش بین افتد!"