کور - Journal گوهر Literature and art

"با دست خود،از نوک عصا،ساخته چشمی‌ با پای خود افکنده بر این پهنه نگاهی. زان بیم که ره گم کند و پای بلغزد، میرفت در اندیشه فرو گاه بگاهی. تا چند و کی این عقربک شوم عصا نام، زین هستی بیهوده کند گاه شماری؟ تا کی ید بیضا کنم از چوب تمنا، وین چوبک بی‌مهره کند دعوی ماری؟ یا خام‌تر از خامهء طفلان خط آموز، کوشد بخطا در هوس نامه‌نگاری؟ چون کودک خود باخته از بانک سواران، بیزارم از این بازی و این نای سواران! بیزارم از این مردم و زاری نکنم ز آنک، خندند چو بیچاره کند گریه و زاری. گر مردمک دیده بود رهبر اینان، در مردمی و رادی و در نیکوکاری، چون نرگس خود بین ز چه در خود نگرانند، این مردمی مردم بینا بود،آری. آنجا که ز خونریزی این تشنه بخونان، چون سیل بهر معرکه خونها شده جاری. آنجا که به خودخواهی این گرسنه چشمان، چون کبک دری خنده کند بازشکاری."