زمان، قیچی، کلمه Journal Article

"موضوع را دوباره از سر می‌گیرم؛شکی نیست‌ که می‌توان تاریخ ادبیات را قلمی کرد؛یا مجموعهء امور سیاسی،حوادث اجتماعی،تنش‌های تاریخی، فرهنگی،اقتصادی،گرفت و گیرها،گشایش‌ها، رستن‌ها و نرستن‌ها،همهء این معادلات را می‌توان‌ در میزان این نوع تعابیر و پرسش‌ها،منفک و دسته‌بندی و قطعه‌قطعه کرد به تحلیل و نقد و نگارش،و سپس تفاوت‌ها و شباهت‌ها را هم بر شمرد،اما چنین شیوه‌ای در باب یکی از جادویی‌ترین آفرینش‌های بی‌زمان،یعنی شعر، چندان معقول و مقبول‌ نمی‌افتد،اساسا ذات‌ ظهورمند عنصری کیفی به‌ نام شعر،قابل غربال کردن‌ در میدان معناهای روزمره‌ نیست،در صورت بروز چنین استعدادی،باید به آن‌ شعر،و به شعر آن دوره‌ (حالا بیست سال)شک‌ کرد. آیا شعر برای انسان است،یا انسان برای‌ شعر؟!اگر شتاب نکنیم در همین خلوت بی‌خلل‌ خود به روشنی درمی‌یابیم که این پرسش نیز از بنیان،ویران‌گری را جانشین آفرینش و خلاقیت‌ می‌کند."