وجه مصدری - Journal زبان و ادب فارسی (دانشگاه تبریز) Transit

اینکه بیش از این استفاده از این قانون مفید بعهده تعویق نیفتد و از ثمرات آن دو ملت ایران و امریکا برخوردار شوند،ضمنا لازم است یادآور شود که بر اثر تذکرات‌ مکرر دانشجویان دانشگاه تبریز و علاقه تام استادان شورای دانشکده ادبیات‌ در جلسه اخیر باتفاق اراء تصمیمی دائر به پیشنهاد عضویت ریاست دانشگاه تبریز در کمسیون‌ فولبرایت در انتخابات جدید اتخاذ کرد که بمقام وزارت متبوع تقدیم و توجه آن وزارت را باین موضوع اساسی جلب نماید امید است با توجهی که مبذول خواهند فرمود اقدامات لازم در این زمینه بعمل‌ آمده و بزودی از نتایج آن دانشجویان دانشگاه تهران و تبریز و استادان و دانشمندان‌ دو کشور و در نتیجه دو ملت فرهنک‌دوست ایران و امریکا بهره‌مند گردند و در پرتو صلح و آرامش که آرزوی همگی ما است دنیا بیتواند در طریق ترقی و تعالی و موفقیتهای‌ علمی پیشرفتهای مهمی نائل شود. دانشور معلم انگلیسی دانشکده ادبیات تبریز وجه مصدری یکنوع فعل در فارسی موجود است که میتوان آنرا وجه مصدری نامید و بکمک افعال‌ شایستن،بایستن،توانستن،یا رستن با مصدری از مصادر افعال صرف میشود نتوان شناخت‌ نیارست دید،بایست رفتن. این مصادر از قدیم بصورت مرخم و غیر مرخم آورده میشده چنانکه در مثالهای فوق‌ ملاحظه شد. بدین آلت و عقل و رای و روان‌ ستود آفریننده را کی توان‌ دو فرزند ما را کنون باد و خیل‌ بباید شدن تا در اردبیل از حیث معنی نیز وجه مصدری دو قسم است:یکی آنکه فاعل معینی ندارد: توان شناخت بیک لحظه در شمائل مرد که تا کجاش رسیده است پایگاه علوم دوم آنکه شخص فعل معین است: اگر نیستی از جهان ناامید ترا جور مردم چه‌ باید کشید. امروزه بجای مصدر در قسم دوم صیغه‌های فعل مضارع آن بکار میرود و میگوئیم: باید بروم،میتوانم بگویم.