"اگرچه پس از پایان نمایشگاه نوزدهم در اردیبهشت 85 و با نظر به سخنانی که از سوی برخی از مسوولان عالی‌رتبه کشور در خصوص محل برگزاری آن-یعنی محل دایمی نمایشگاه‌های بین‌المللی تهران- بیان شد،احتمال در دستور کار قرار گرفتن برگزاری نمایشگاه در یک مکان جدید چندان دور از ذهن به نظر نمی‌رسید،لیکن نوع مواجهه متولیان فرهنگی دولت نهم با ناشران و نحوه تشریک مساعی با آنها به عنوان صاحبان اصلی نمایشگاه کتاب و حلقه‌های ارتباطی با مردم،از همان ابتدا از عدم وجود انسجام،طراوت و همدلی لازم جهت برپایی بزرگترین رویداد صنعت نشر و از جمله عرصه‌های کم‌نظیر در راستای اعتباربخشی به وجهه بین‌المللی فرهنگی کشورمان در سطح جهان حکایت داشت چه این‌که در تمامی ادوار برگزاری نمایشگاه از سال‌های پر تلاطم دفاع 8 ساله تاکنون -روند روبه‌رشد و گسترش کمی و کیفی نمایشگاه ادامه یافته و مسولان دولت‌های مختلف خصوصا دولت سازندگی و اصلاحات ضمن اتخاذ رویکردی جامعه محور و عدم دخالت مسایل سیاسی و برخی تصفیه‌حساب‌ها در ساحت مقدس کتاب و نشر و با نیم نگاهی به مولفه‌های قوام‌بخش یک نمایشگاه بین‌المللی و لحاظ نمودن متغیرهای متعدد در کشوری با پیشینه تاریخی و فرهنگی و تمدن غنی اسلامی- ایرانی راه را برای تقویت پایه‌های داخلی و جهانی نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران هموار و قرار دادن فضای لازم جهت ایفای نقش ناشران را به عنوان یک راهبرد عملی در فرآیند تصمیم‌سازی خود لحاظ کنند."
(
, 
, 
)
