پرویز شاپور: یارانم، تنها ثروت من بوده اند و حاصل عمر Journal Article

"بیژن اما ادارۀ آفرینش‌های خود را در این چهل و اند سال،یک‌تنهگسترش و عمق بخشیده است. او این آزمون را قبلا با«کتابنمونه»آغاز کرده بود که مزدش شش‌ماه آب خنک خوردن بود؛کی کار فرهنگی،مکافاتی بجز این بی‌مهری‌ها و ناسپاسی‌ها درپی داشته؟ اندکی هم بپردازم به نوشته‌ها و طرح‌هایش: بیژن در طرح‌های طنزآمیزش به ترسیم فولکلور شهری ایرانپرداخته است. بخشی از این فولکلور از افسانه‌های تصویر شدهدر مینیاتورها و تصویرگری کتاب‌های چاپ سنگی و نقاشی‌هایمردمی ما(معروف به نقاشی قهوه‌خانه)می‌آید و برخی دیگر ازترسیم فضای زندگی زنان و مردان شهرستان‌های شمالی کشورحاصل آمده است،که نتیجۀ نگاه طنزآلود و،درعین‌حال،عاشقانۀ بیژن به زادگاه خود اوست. طراحی‌های شوخ‌چشمانه و هزل‌آلود،با آن خطوط لرزان وظاهرا ناتمام؛که بخش عمدۀ آفرینه‌های بیژن را در برمی‌گیرد،همسایگی خاصی با کارهای اردشیر محصص از یک سو وپرویز شاپور از سوی دیگر دارد؛چرا که دنیای مشترک ونگاه هم‌سوی آنها به هستی بشری،حاصل عمری رفاقت وگفت‌وگوی دائم بوده است. هم‌خطی طولانی بیژن و شاپور نشانۀ زیبا ورفیقانه‌ای از همکاری دو هنرمند است که هیچ‌یک از آنان گرفتارآن خودشیفتگی انحصارطلبانۀ نیستند که طراحی این دنیای فانیرا تنها با امضای انحصاری خویش،معتبر بدانند. جدا از این طرح‌های فراوان و چند ساحتی که بخش عمده‌اشدر کتاب‌های متعدد بیژن چاپ شده است،باید به کارهایغنایی یا طرح‌های تغزلی اسدی‌پور اشاره کنم که از جنسیدیگر است و،درعین‌حال،نشان ویژۀ قلم او را بر خود دارند. در این سه تن(که من سال‌ها با آنها دم‌خور بوده‌ام)یک ویژگی مشترک دیده می‌شود که مختص افراد با فرهنگو ریشه‌دار جامعۀ ما بوده و اکنون در حکم عنقا و کیمیا شدهاست،و آن شادمانی یک هنرمند از پیشرفت و موفقیت دیگران(در اینجا هنرمندان دیگر)است."