یاد نقاش فراموش شده در لابه لای کلمات در گاه یاد حبیب محمدی) Journal Article

"اما باید به‌ این نکته اشاره کرد که:در سال‌های بعد از شهریور 1320، حبیب محمدی تنها کسی بود که آموخته‌های آکادمیک‌ خود را در رشت به هنرآموزان نقاشی منتقل می‌کرد. او در صدر پیشکسوتان نقاشی از حبیب محمدی نام‌ می‌برد و پس از آن به نقاشان دیگری اشاره دارد که به‌ ترتیب سن عبارتند از:آرتور میناسیان،غلامرضا محبوبی، مهدی ویشکایی جلیل ضیاء پور،عباس پور ملک آرا، محمد صادق بریرانی،علی آذرگین،هاسمیک نرسیان‌ عبد الرضا دریا بیگی،حسین محجوبی،بهمن محصص، معصومه نوشین(سیحون)،بهمن اسد الله زاده،ناهید سالیانی،ایراندخت محصص،اردشیر محصص،آیدین‌ آغداشلو،فریده لاشایی،شهلا حبیبی،مجید مهرگان، قاسم حاجی زاده و فرهاد استوانی،ضیاء پور سپس حبیب‌ محمدی را چنین معرفی می‌کند:«حبیب محمدی،نقاش‌ هنرمند لاهیجانی،به سال 1283 شمسی در حاجی طرخان‌ تولد یافت. حاصل کار و کوشش و فعالیت‌های هنری استاد، سیصد و شصت تابلوی زیبا بود که هنگام بازگشت او به‌ ایران در سال 1317،توسط دولت شوروی ضبط شد؛ به این بهانه که تابلوهای مربوطه جزء آثار هنری کشور است و خارج ساختن آنها طبق قانون ممنوع می‌باشد؛در بازگشت به ایران ابتدا در بندر انزلی سکونت کرد. »13 اگر موزهء نقاشی،که قرار بود در 1355،در محل تاریخی‌ و با ابهت ساختمان شهرداری رشت راه‌اندازی شود-همان‌ طور که حسین محجوبی در گفت و گو با تندیس به آن‌ اشاره کرده است-افتتاح می‌شد،شاید بخشی از میراث‌ بر جا مانده از نقاشی کشور(بیست و دو نقاش از سی و دو نقاش مهم آن زمان اصالتا گیلانی بوده‌اند)هم اکنون در موزه‌ای گردآوری می‌شد و شاید دیگر نیازی نبود که برای‌ یافتن سرنخی از یک نقاش نام‌آشنا،که عنوان پدر نقاشی‌ مدرن گیلان را یدک می‌کشد،سطرها و کلمات کتاب‌ها و نشریات را واکاوی کرد تا گرد فراموشی و غربت را از نام و آثارش زدود."