جاده بی بازگشت 2009: سفید سیاه خاکستری Introduction and review

"com (به تصویر صفحه مراجعه شود) اولین نکته‌ای که موقع تماشای فیلم جاده‌ بی‌بازگشت برای ما ایرانی‌ها جلب‌توجه می‌کند، نام کارگردان آن است:پرویز ساقی‌زاده. «سفید»یک‌ نژادپرست است و دیگر همکارانش را که اصالتا آمریکایی نیستند به باد توهین می‌گیرد اما سر آخر معلوم می‌شود نژاد خودش ترکیبی از آسیایی و هندی و سیاه‌پوستان‌ است!«سیاه»هم دائما در حال اعتراض به تبعیض نژادی در آمریکا است،درحالی‌که‌ «غریبه»به او یادآور می‌شود این حرف‌ها مال دوران برده‌داری ماقبل آبراهام لینکلن‌ است نه الان!فیلم انگار دارد تک‌قطبی‌انگاری‌های جاری در جامعه امروز آمریکا را به‌ ریشخند می‌گیرد. راوی‌ داستان،دخترکی خردسال است که دارد ماجرای نه روزه تروریست‌ها را برای رفیقش‌ در پرورشگاه کودکان بی‌سرپرست تعریف می‌کند و خود او هم با ایده‌ای غافلگیرکننده‌ ماجرا را خاتمه می‌دهد. جاده بی‌بازگشت اگرچه در خلق میزانسن‌های پویای سینمایی‌ تا حدی فقیرانه عمل می‌کند اما با لحن سرخوشانه‌ای که در تعریف کردن جریانی خشن‌ به کار می‌گیرد،جذابیت مختصر و مفیدی را برای خود به دست می‌آورد و حتی این‌ کنجکاوی را در مخاطب برمی‌انگیزد که در انتظار فیلم بعدی ساقی‌زاده بماند."