می دانند و می دانیم Literature and art

"سراینده‌ی چنین غزلیاتی جایگاهش فراتر و عظیم‌تر از این‌ داستان‌هاست: زآن چشم سیه گوشه‌ی چشمی دگرم کن‌ بی‌خودتر از اینم کن و از خود به درم کن‌ یک جرعه چشاندی به من از عشقت و مستم‌ یک جرعه دیگر بچشان،مست‌ترم کن‌ شوق سفرم هست در اقصای وجودت‌ لب ترکن و یک بوسه،جواز سفرم کن‌ افیون زده‌ی رنجم و تلخ است مذاقم‌ با بوسه‌یی از آن لب شیرین،شکرم کن‌ پرهیز بدور افکن و سد بشکن و آن‌گاه‌ تا لذت آغوش بدانی،خبرم کن *** ای گیسوان رهای تو از آبشاران رهاتر چشمانت از چشمه‌ساران صاف سحر باصفاتر من با تو از هیچ،از هیچ توفان هراسی ندارم‌ ای ناخدای وجود من،ای از خدایان خداتر بگذار،راز دلم را بدانی،ترا دوست دارم‌ ای با من از رازهایم صمیمی‌تر و بی‌ریاتر آری ترا دوست‌دارم وگر این سخن باورت نیست‌ اینک نگاه ستایشگرم،از زبانم رساتر پی‌نوشت‌ها (1)-منزوی حسین،با سیاوش از آتش،غزل 226،ص 109،انتشارات پاژنگ،1374."