Abstract:
گسترش تشیع در منطقه بسیار مهم اوده هند به وسیله عوامل مختلفی صورت گرفته است و یکی از آنها،شاهان و حاکمان بودند.جایگاه شاهان در هرمنطقهای بسیار اثر بخش میباشد؛زیرا آنان با استفاده از موقعیت و نفوذ سیاسی از یک سو و برقراری روابط مناسب با اندیشمندان و دادن جایگاه به عالمان و اقشار فرهنگی،میتوانند گامهای بزرگی در زمینه توسعه علوم،دانش و فرهنگ یک ملت و یا پیروان یک دین و مذهب بردارند.
در این نوشتار تلاش شده است نقش برجسته و ماندگار شاهان اوده هند را در زمینه گسترش تشیع بررسی نموده تا پیشینه تاریخی نفوذ و اقتدار عالمان و فرهیختگان شیعه آشکار گردد.یکی از مهمترین اقدامات آنان فعالیتهای فرهنگی مانند کمک و یاری به فقیران و غریبان از مردم بود که سبب جذب مذهب تشیع در این طبقات گردید.هم چنین ساختن امامبارهها،ارایه خدمات به حوزههای علمیه از کارهای بایسته این شاهان بود که در این جستار مورد توجه قرار گرفته است.
Machine summary:
"در این نوشتار تلاش شده است نقش برجسته و ماندگار شاهان اوده هند را در زمینه گسترش تشیع بررسی نموده تا پیشینه تاریخی نفوذ و اقتدار عالمان و فرهیختگان شیعه آشکار گردد.
شاهان اوده این عزاداری را بسیار گسترش دادند و پول فراوان صرف میکردند تا مردم به تشیع مایل شوند.
وقتی طلبهها از حوزه علمی فارغ التحصیل میشدند،به مناطق مختلف میرفتند و به تبلیغ تشیع و گسترش مراکز علمی میپرداختند و شاهان اوده به آنها کمک میکردند.
اکنون سؤال این که چرا مسلمانان کشمیر از امجد علی شاه کمک خواستند،حال آن که دهلی به پنجاب و مناطق دیگر کشمیر نزدیک بود؟شاید یک وجه این بود که آنها میدانستند که فرمانروای اوده کسی را ناامید نخواهد کرد.
4 تمام شاهان اوده به عزاداری اهمیت بسیار میدادند،ولی سعادت علیخان در این زمینه ممتاز بود؛زیرا پیش از او فقط دهه اول محرم عزاداری بر پا میشد،ولی از زمان وی،تا چهلم ادامه داشت.
در زمان غازی الدین حیدر،عزاداری بسیار شکوفا شد او در لکنهو حرمی شبیه رضه امام علی علیه السلام به نام«شاه نجف»ساخت و به کمپانی شرقی برای عزاداری پول زیاد داد تا بعد از وی همیشه در نجف اشرف عزاداری ادامه داشته باشد.
در زمان شاهان اوده مدارس زیادی ساخته شد؛مانند سلطان المدارس و مدرسه سلطانیه که در آنها علوم اهل بیت علیهم السلام تدریس میشود.
لکنهو از لحاظ فرهنگ و تمدن شیعی،بر شهرهای هند برتری دارد؛زیرا این شهر بعد از شجاع الدوله،پایتخت دولت شاهان اوده بود و بیشتر مراکز علمی و فرهنگی شیعی در آن وجود داشتند و علمای قدیم در همین شهر زندگی میکردند."