Abstract:
طراحی سیاست همگرایی در سیاستگذاری کلان ملی،و با عطف به متفاوت بودن وضع تاریخی،جغرافیایی،و سیاسی کشورهای مختلف،و عرضه اجرای الگوهای مدیریت قومی یکسان برای کشورها از سوی صاحبنظران و سیاستمداران،نتایج زیانباری را برای کشورها و مردم در پی دارد؛از این رو تبیین چهارچوب نظی مناسبی که بتواند مسیر طراحی سیاست همگرایی را برای کشورهای دارای ویژگیهای گوناگون مشخص کند،ضروری است.
با توجه به وجود این ضرورتی،در مقالهء حاضر در پی پاسخ دادن به این سؤال هستیم که عناصر و رویکردهای جغرافیای سیاسی چگونه به طراحی روشهای بهینه و بومی سیاستهای همگرایی کمک میکند؛به طوری که ضمن حفظ تمامیت ارضی کشورها،اصل همزیستی و کرامت انسانی نیز مورد توجه قرار گیرد.روش تحقیق در این مقاله از نوع توصیفی-تحلیلی،و روش گردآوری اطلاعات کتابخانهای است. نتایج به دست آمده از این بررسی نشان میدهد که کشورهای دارای وضع تاریخی، جغرافیایی و جغرافیای سیاسی متفاوت،نمیتوانند الگوی واحد سیاست همگرایی را در پیش گیرند؛بلکه هر کدام متناسب با این عناصر باید رویکرد سیاسی و سازوکار همگرایی متفاوتی برای خود اتخاذ نمایند.نادیده گرفتن این واقعیت ممکن است زیانهای جبرانناپذیری برای این کشور به بار آورد.
Machine summary:
"مدل شماره 3:طراحی الگوی بومی سیاست همگرایی در ایران (به تصویر صفحه مراجعه شود) این طرح دارای چند ویژگی کلی است: نخست این که منطبق با ویژگیهای قانون اساسی کشور و اساس ملت واحد ایران میباشد و هویت ملی را مبنای تعریف سیاست همگرایی ملی قرار میدهد و بر توجه به اصل آگاهیبخشی در رابطه تأکید مینماید؛ دوم این که با توجه به اوضاع تاریخی،جغرافیایی و سیاسی-جغرافیایی کشور، سیاست فرداگرایانه را برای ایران پیشنهاد میکند و جامعهگرایی و چند فرهنگگرایی را تهدیدی برای کشور میداند؛ سوم این که توجه به اصل عدالت جغرافیایی و به کارگیری تمام قابلیتهای بالقوهء انسانی و منطقهای کشور را در فرایند توسعه مورد توجه قرار میدهد؛ چهارم این با توجه با تجربیات جهانی و ملی،و با در نظر گرفتن وضع داخلی کشور،این طرح سیاست قومی ادغام را که هدف نهاییاش تبدیل پراکندگی فضایی تفاوتهای زبانی به پراکندگی اجتماعی است،را در سیاستگذاریهای کلان ملی توصیه مینماید.
اما در کشورهایی مانند ایران که دارای قدمت تاریخیاند،مردم آن در طول تاریخ یک ملت واحد در جهان شناخته شدهاند،اشترکات زیادی آنها را به هم پیوند میدهد و از نظر ویژگی ملی دارای تنوع ناحیه هستند نه تکثر قومی و در عین حال پراکنش سیاسی-جغرافیایی تفاوتهای ناحیهای نیز امکان ایجاد واگرایی را در میان آنها فراهم میآورد،اعمال سیاست تکثر ممکن است زیانبار به شمار آید؛بنابراین در این وضعیت،اعمال سیاست ادغام با شاخصههایی که در متن مقاله به آن اشاره شد، میتواند سیاست قومی مطلوب و انسانگرایانهای برای چنین موقعیت بهشمار آید."